อักษรจีนตัวเต็ม
ตัวอักษรภาษาจีนแบบดั้งเดิม ( ประเพณีจีน :正體字/繁體字; จีนจีน :正体字/繁体字, พินอิน : Zhèngtǐzì / Fántǐzì ) [3]เป็นประเภทหนึ่งของมาตรฐานตัวอักษรจีนชุดร่วมสมัยเขียนจีน ตัวละครแบบดั้งเดิมมีรูปร่างตั้งแต่การเปลี่ยนแปลงทางธุรการและส่วนใหญ่ยังคงอยู่ในโครงสร้างเดิมที่ใช้ในการแนะนำตัวบทปกติในศตวรรษที่ 2[1]ในช่วงหลายศตวรรษต่อมาตัวอักษรแบบดั้งเดิมได้รับการยกย่องว่าเป็นรูปแบบมาตรฐานของตัวอักษรจีนที่พิมพ์หรือวรรณกรรมจีน ทั่วทั้ง Sinosphereจนถึงกลางศตวรรษที่ 20 [1] [4] [5]ก่อนที่จะมีการปฏิรูปตัวอักษรต่างๆที่ริเริ่มโดยประเทศ โดยใช้ตัวอักษรจีนเป็นระบบการเขียน [4] [6] [7]
| ภาษาจีนตัวเต็ม | |
|---|---|
 | |
| ประเภทสคริปต์ | |
ระยะเวลา | ตั้งแต่คริสต์ศตวรรษที่ 2 [1] |
| ทิศทาง | ในอดีต: จากบนลงล่างคอลัมน์จากขวาไปซ้าย ปัจจุบัน: จากซ้ายไปขวาด้วย |
| ภาษา | จีน , เกาหลี (ฮันจา) |
| สคริปต์ที่เกี่ยวข้อง | |
ระบบหลัก | Oracle Bone Script
|
ระบบลูก | |
| ISO 15924 | |
| ISO 15924 | Hant , 502 , Han (ตัวแปรดั้งเดิม) |
สีเขียวเข้ม : จีนดั้งเดิมใช้อย่างเป็นทางการ (ไต้หวันฮ่องกงมาเก๊า)
สีเขียว : ภาษาจีนตัวย่อใช้อย่างเป็นทางการ แต่รูปแบบดั้งเดิมยังใช้อย่างไม่ จำกัด (สิงคโปร์มาเลเซีย) [2]
สีเขียวอ่อน : ภาษาจีนตัวย่อที่ใช้อย่างเป็นทางการรูปแบบดั้งเดิมในการใช้งานประจำวันเลิกใช้แล้ว (จีนโค กังและ รัฐว้าของเมียนมาร์)
สีฟ้า : อักษรจีนถูกใช้ควบคู่ไปกับสคริปต์อื่น ๆ ในภาษาพื้นเมืองตามลำดับ (เกาหลีใต้ญี่ปุ่น)
สีเหลือง : อักขระจีนเคยใช้ อย่างเป็นทางการ แต่ตอนนี้ล้าสมัย ( มองโกเลีย , เกาหลีเหนือ , เวียดนาม )
ตัวอักษรภาษาจีนแบบดั้งเดิมยังคงอยู่ในการใช้งานทั่วไปในไต้หวัน , ฮ่องกงและมาเก๊าเช่นเดียวกับในส่วนชาวจีนโพ้นทะเลชุมชนนอกภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ [8]นอกจากนี้ฮันจาในภาษาเกาหลียังคงเป็นจริงเหมือนกับรูปแบบดั้งเดิมซึ่งยังคงใช้ในระดับหนึ่งในเกาหลีใต้ แม้ว่าจะมีความแตกต่างเล็กน้อยที่จะนำรูปแบบต่างๆมาใช้ในอักขระดั้งเดิมที่เป็นมาตรฐานในภูมิภาคเหล่านี้ ในไต้หวัน, มาตรฐานของตัวละครแบบดั้งเดิมที่มีการกําหนดผ่านการประกาศของรูปแบบมาตรฐานของตัวละครแห่งชาติซึ่งถูกควบคุมโดยกระทรวงศึกษาธิการของไต้หวัน ในทางตรงกันข้ามอักษรจีนแบบง่ายจะใช้ในจีนแผ่นดินใหญ่มาเลเซียและสิงคโปร์ในสิ่งพิมพ์อย่างเป็นทางการ
การถกเถียงเรื่องอักษรจีนแบบดั้งเดิมและตัวย่อเป็นประเด็นที่ดำเนินมายาวนานในชุมชนชาวจีน [9] [10]ปัจจุบันหนังสือพิมพ์ออนไลน์ภาษาจีนโพ้นทะเลหลายฉบับอนุญาตให้ผู้ใช้สลับไปมาระหว่างชุดอักขระทั้งสอง [2]
ประวัติศาสตร์
รูปทรงสมัยใหม่ของตัวอักษรจีนแบบดั้งเดิมปรากฏขึ้นครั้งแรกพร้อมกับการปรากฏตัวของตัวอักษรในราชวงศ์ฮั่นและมีความมั่นคงมากขึ้นหรือน้อยลงตั้งแต่ศตวรรษที่ 5 (ในช่วงราชวงศ์ทางใต้และทางเหนือ )
retronym "ภาษาจีนแบบดั้งเดิม" ถูกนำมาใช้เพื่อความคมชัดตัวละครแบบดั้งเดิมที่มี "ตัวอักษรจีนแบบง่าย" ชุดอักขระมาตรฐานนำมาใช้ในปี 1950 โดยรัฐบาลของสาธารณรัฐประชาชนจีนในจีนแผ่นดินใหญ่
การใช้งานสมัยใหม่ในพื้นที่ที่พูดภาษาจีน
จีนแผ่นดินใหญ่
แม้ว่าตัวอักษรที่เรียบง่ายจะได้รับการรับรองโดยรัฐบาลจีนและสอนในโรงเรียน แต่ก็ไม่มีข้อห้ามในการใช้อักขระแบบดั้งเดิม อักขระแบบดั้งเดิมถูกใช้อย่างไม่เป็นทางการโดยส่วนใหญ่เป็นลายมือ แต่ยังใช้สำหรับจารึกและข้อความทางศาสนาด้วย [ จำเป็นต้องอ้างอิง ]พวกเขามักจะถูกเก็บไว้ในโลโก้หรือกราฟิกเพื่อทำให้นึกถึงวันวาน อย่างไรก็ตามสื่อและการสื่อสารส่วนใหญ่ในจีนใช้อักขระที่เรียบง่าย
ฮ่องกงและมาเก๊า
ในฮ่องกงและมาเก๊าภาษาจีนตัวเต็มเป็นรูปแบบลายลักษณ์อักษรทางกฎหมายมาตั้งแต่สมัยอาณานิคม อย่างไรก็ตามในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมามีการใช้อักษรจีนตัวย่อเพื่อรองรับนักท่องเที่ยวและผู้อพยพชาวจีนแผ่นดินใหญ่ [11]การใช้อักขระที่เรียบง่ายทำให้ผู้อยู่อาศัยมีความกังวลเกี่ยวกับการปกป้องมรดกในท้องถิ่นของตน [12] [13]
ไต้หวัน
ไต้หวันไม่เคยใช้อักขระแบบง่าย รัฐบาลไต้หวันห้ามใช้อักขระที่เรียบง่ายในเอกสารทางการและการตั้งค่าการศึกษา[ จำเป็นต้องอ้างอิง ]แม้ว่าคนไต้หวันที่มีการศึกษาส่วนใหญ่จะเข้าใจอักขระแบบง่ายเนื่องจากใช้ความพยายามเพียงเล็กน้อยในการเรียนรู้ ใช้กันทั่วไปในการเขียนด้วยลายมือ [14] [15]
ฟิลิปปินส์
จีนฟิลิปปินส์ชุมชนยังคงเป็นส่วนหนึ่งของการอนุรักษ์นิยมมากที่สุดในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ที่เกี่ยวกับความเรียบง่าย [ ต้องการอ้างอิง ]แม้ว่ามหาวิทยาลัยของรัฐใหญ่ ๆ จะสอนตัวละครแบบเรียบง่าย แต่โรงเรียนภาษาจีนที่มีชื่อเสียงหลายแห่งยังคงใช้ตัวอักษรแบบดั้งเดิม สิ่งพิมพ์เช่นChinese Commercial News , World NewsและUnited Daily Newsล้วนใช้ตัวอักษรแบบดั้งเดิม เพื่อทำนิตยสารบางจากฮ่องกงเช่นYazhou Zhoukan ในทางกลับกันPhilippine Chinese Dailyใช้ตัวอักษรที่เรียบง่าย
คำบรรยายดีวีดีสำหรับภาพยนตร์หรือโทรทัศน์ส่วนใหญ่ใช้ตัวละครดั้งเดิมซึ่งคำบรรยายนั้นได้รับอิทธิพลจากการใช้งานของชาวไต้หวันและทั้งสองประเทศที่อยู่ในภูมิภาคดีวีดีเดียวกัน3. [ ต้องการอ้างอิง ]
สหรัฐ
หลังจากอพยพไปยังสหรัฐอเมริกาในช่วงครึ่งหลังของศตวรรษที่ 19 ก่อนที่จะมีการสร้างตัวอักษรแบบเรียบง่ายชาวอเมริกันเชื้อสายจีนก็ใช้ตัวอักษรแบบดั้งเดิมมานานแล้ว ดังนั้นประกาศสาธารณะของสหรัฐอเมริกาและป้ายภาษาจีนโดยทั่วไปจึงเป็นภาษาจีนตัวเต็ม [3]
ระบบการตั้งชื่อ
อักษรจีนแบบดั้งเดิมเป็นที่รู้จักกันในชื่อต่างๆในโลกที่ใช้ภาษาจีน รัฐบาลไต้หวันเรียกอย่างเป็นทางการว่าอักษรจีนมาตรฐานหรืออักษรออร์โธดอกซ์ (จีนตัวเต็ม:正Chinese字; จีนตัวย่อ:正体字; พินอิน: zhèngtZzì ; Zhuyin Fuhao: ㄓㄥ ˋㄊㄧ ˇ ㄗˋ ) [16]อย่างไรก็ตามระยะเดียวกันจะใช้นอกไต้หวันที่จะแยกแยะมาตรฐานง่ายและตัวละครแบบดั้งเดิมจากตัวแปรและสำนวนตัวอักษร [17]
ในทางตรงกันข้ามผู้ใช้อักขระดั้งเดิมนอกไต้หวันเช่นในฮ่องกงมาเก๊าและชุมชนชาวจีนโพ้นทะเลและผู้ใช้อักษรจีนตัวย่อ - เรียกอักขระแบบดั้งเดิมที่ซับซ้อน (จีนตัวเต็ม:繁體字; จีนตัวย่อ:繁体字; pinyin: fántǐzì ; Zhuyin Fuhao: ㄈㄢ ˊㄊㄧ ˇ ㄗˋ ) ตัวอักษรเก่า (จีน:老字; pinyin: lǎozì ; Zhuyin Fuhao: ㄌㄠ ˇ ㄗ ˋ ) หรืออักษรจีนตัวเต็ม (จีนตัวเต็ม:全體字; จีนตัวย่อ:全体字; พินอิน: quántǐzì ; Zhuyin Fuhao: ㄑㄩㄢ ˊㄊㄧ ˇ ㄗˋ ) เพื่อแยกความแตกต่างจากอักษรจีนตัวย่อ
ผู้ใช้อักขระแบบดั้งเดิมบางคนโต้แย้งว่าอักขระแบบดั้งเดิมเป็นรูปแบบดั้งเดิมของอักขระจีนและไม่สามารถเรียกได้ว่า "ซับซ้อน" ในทำนองเดียวกันพวกเขาให้เหตุผลว่าอักขระแบบง่ายไม่สามารถเรียกว่า "มาตรฐาน" ได้เนื่องจากไม่ได้ใช้ในทุกภูมิภาคที่พูดภาษาจีน ในทางกลับกันผู้สนับสนุนอักษรจีนตัวย่อคัดค้านคำอธิบายของอักขระแบบดั้งเดิมว่าเป็น "มาตรฐาน" เนื่องจากพวกเขามองว่าอักขระแบบง่ายใหม่เป็นมาตรฐานร่วมสมัยที่ผู้พูดภาษาจีนส่วนใหญ่ใช้ นอกจากนี้ยังชี้ให้เห็นว่าตัวอักษรแบบดั้งเดิมไม่ใช่แบบดั้งเดิมอย่างแท้จริงเนื่องจากตัวอักษรจีนจำนวนมากถูกสร้างขึ้นอย่างละเอียดมากขึ้นเมื่อเวลาผ่านไป [18]
บางคนเรียกอักขระแบบดั้งเดิมว่าเป็นอักขระที่เหมาะสม (จีน:正字; พินอิน: zhèngzìหรือจีน:正寫; พินอิน: zhèngxiě ) และใช้อักขระแบบง่ายว่า "อักขระแบบเส้นขีด" (จีนตัวเต็ม:簡筆字; จีนตัวย่อ:简笔字; พินอิน: jiǎnbǐzì ) หรือ "อักขระลดจังหวะ" (จีนตัวเต็ม:減筆字; จีนตัวย่อ:减笔字; พินอิน: jiǎnbǐzì ) ( ตัวย่อและตัวย่อ-จริง ๆ แล้วคำพ้องเสียงในภาษาจีนกลางทั้งสองออกเสียงว่าjin ).
พิมพ์ข้อความ
เมื่อพิมพ์ข้อความผู้คนในจีนแผ่นดินใหญ่และสิงคโปร์ใช้ระบบที่เรียบง่าย ในการเขียนคนส่วนใหญ่มักใช้การทำให้เข้าใจง่ายบางครั้งไม่เป็นทางการ ในกรณีส่วนใหญ่ตัวละครทางเลือก (異體字) จะใช้ในสถานที่หนึ่งที่มีจังหวะมากขึ้นเช่น体สำหรับ體 สมัยก่อน[ เมื่อไหร่? ]มีการใช้งานหลักสองประการสำหรับอักขระทางเลือก ประการแรกมีการใช้อักขระทางเลือกเพื่อตั้งชื่อบุคคลสำคัญในบริบทที่เป็นทางการน้อยกว่าการสงวนอักขระแบบดั้งเดิมเพื่อใช้ในบริบทที่เป็นทางการเพื่อแสดงถึงความเคารพตัวอย่างของสิ่งที่เรียกว่า " การหลีกเลี่ยงการกระทำผิด " (避諱) ในภาษาจีน ประการที่สองมีการใช้อักขระทางเลือกเมื่อมีการใช้อักขระเดียวกันซ้ำในบริบทเพื่อแสดงให้เห็นว่าการทำซ้ำนั้นเป็นไปโดยเจตนาแทนที่จะเป็นความผิดพลาด (筆誤)
การเข้ารหัสคอมพิวเตอร์และแบบอักษร
ในอดีตภาษาจีนตัวเต็มมักแสดงผลโดยใช้รูปแบบการเข้ารหัสอักขระBig5ซึ่งเป็นรูปแบบที่สนับสนุนภาษาจีนตัวเต็ม อย่างไรก็ตามUnicodeซึ่งให้น้ำหนักเท่ากันทั้งตัวอักษรจีนตัวย่อและตัวเต็มได้รับความนิยมมากขึ้นเรื่อย ๆ ในฐานะวิธีการแสดงผล มีต่างๆให้ IME (ขาเข้าตัวแก้ไขวิธีการ) สามารถใช้ได้กับตัวอักษรจีนป้อนข้อมูล มีอักขระ Unicode จำนวนมากยังคงที่ไม่สามารถเขียนโดยใช้ IME ของมากที่สุดคือตัวอย่างหนึ่งเป็นอักขระที่ใช้ในภาษาเซี่ยงไฮ้แทน嗎ซึ่งเป็น U + 20C8E 𠲎 (伐กับ口 รุนแรง ) [ ต้องการอ้างอิง ]
ในชื่อไฟล์ตัวอักษรและคำอธิบาย TC ย่อที่ใช้ในความหมายว่าการใช้งานของตัวอักษรจีนแบบดั้งเดิมแบบอักษรความแตกต่างว่าการใช้ SC สำหรับตัวอักษรจีนตัวย่อ [19]
หน้าเว็บ
World Wide Web Consortiumแนะนำให้ใช้ของแท็กภาษา zh-Hantเป็นแอตทริบิวต์ภาษาและเนื้อหาภาษาค่าระบุเนื้อหาหน้าเว็บในจีนแบบดั้งเดิม [20]
การใช้งานในภาษาอื่น ๆ
ในญี่ปุ่น , kyūjitaiคือตอนนี้ล้าสมัยรูปแบบที่เรียบง่ายที่ไม่ใช่ของง่าย ( ชินจิไต ) Jōyōจิ อักขระที่ไม่ใช่ตัวย่อเหล่านี้ส่วนใหญ่สอดคล้องกับอักขระดั้งเดิมในภาษาจีนซึ่งช่วยประหยัดความแตกต่างของกราฟิกในระดับภูมิภาคเล็กน้อย นอกจากนี้โดยทั่วไปแล้วแนะนำให้ใช้อักขระที่ไม่รวมอยู่ในรายการJōyōให้พิมพ์ในรูปแบบดั้งเดิมที่ไม่ใช้ตัวย่อเพื่อบันทึกข้อยกเว้นบางประการ
ในภาษาเกาหลีตัวอักษรจีนแบบดั้งเดิมจะเหมือนกับฮันจา (ปัจจุบันเกือบทั้งหมดถูกแทนที่ด้วยฮันกึลสำหรับการใช้งานทั่วไปในกรณีส่วนใหญ่ แต่ถึงกระนั้นก็ไม่เปลี่ยนแปลงจากภาษาจีนยกเว้นฮันจาที่ผลิตในเกาหลีบางส่วน)
ตัวอักษรภาษาจีนแบบดั้งเดิมยังถูกใช้โดยกลุ่มชาติพันธุ์ที่ไม่ใช่ภาษาจีนโดยเฉพาะเซมัง -of ภาคใต้จังหวัดยะลาของประเทศไทยและภาคตะวันออกเฉียงเหนือรัฐเกดะห์รัฐของมาเลเซียเผื่อเขียนภาษา Kensiu [21] [22]
ดูสิ่งนี้ด้วย
- อักษรจีนตัวย่อ
- อภิปรายเกี่ยวกับอักษรจีนแบบดั้งเดิมและตัวย่อ
- ChữNôm
- ฮันจา
- ไคชู
- คันจิ
- Kyūjitai (旧字体หรือ舊字體- อักขระดั้งเดิมของญี่ปุ่น)
- การเชื่อมโยงหลายอย่างของการแปลงภาษาจีนตัวย่อเป็นภาษาจีนตัวเต็ม
อ้างอิง
- ^ a b c Bi Wei (พฤษภาคม 2014) "ต้นกำเนิดและ evolvement ของตัวอักษรจีน" (PDF) Gdańskie Studia AZJI WSCHODNIEJ สืบค้นเมื่อ30 มีนาคม 2564 .
- ^ ก ข 林友順 (มิถุนายน 2552). "大馬華社遊走於簡繁之間" (ในภาษาจีน). หยาโจวโจวคัง. สืบค้นเมื่อ30 มีนาคม 2564 .
- ^ a b ดูhttps://www.irs.gov/irm/part22/irm_22-031-001.html ( Internal Revenue Manual 22.31.1.6.3 - "ภาษามาตรฐานสำหรับการแปลคือภาษาจีนตัวเต็ม"
- ^ ก ข "เหตุใดจึงต้องใช้ CJKV Dict" . CJKV Dict . สืบค้นเมื่อ30 มีนาคม 2564 .
- ^ Kornicki, PF (2011), "แนวทางข้ามชาติสู่ประวัติศาสตร์หนังสือเอเชียตะวันออก"ใน Chakravorty, Swapan; Gupta, Abhijit (eds.), New Word Order: Transnational Themes in Book History , Worldview Publications, pp. 65–79, ISBN 978-81-920651-1-3.
- ^ Pae HK (15 ตุลาคม 2563). "จีน, ญี่ปุ่น, และระบบการเขียนภาษาเกาหลี: ทั้งหมดเอเชียตะวันออกที่แตกต่างกัน แต่สคริป" ปีที่ 21 Springer, Cham . สืบค้นเมื่อ30 มีนาคม 2564 .
- ^ Twine, Nanette (1991), ภาษาและรัฐสมัยใหม่: การปฏิรูปการเขียนภาษาญี่ปุ่น , เทย์เลอร์และฟรานซิส, ISBN 978-0-415-00990-4.
- ^ ยัน, ปู; ยัสเซรีทาฮา eds. (พฤษภาคม 2559). "สองถนนแยก: เป็นความหมายของการวิเคราะห์เครือข่ายของ Guanxi บนทวิตเตอร์" (PDF) ฟอร์ดสถาบันอินเทอร์เน็ต, University of Oxford สืบค้นเมื่อ30 มีนาคม 2564 .
- ^ โอนีลมาร์ค (8 มิถุนายน 2020). "จีนควรเรียกคืนแบบดั้งเดิมนักวิชาการตัวละครไต้หวัน" HongKong Economic Journal Company Limited . สืบค้นเมื่อ30 มีนาคม 2564 .
- ^ ซินดี้ซุย (16 มิถุนายน 2554). "ลบไต้หวันจีนจากเว็บไซต์อย่างเป็นทางการ" ข่าวบีบีซี. สืบค้นเมื่อ30 มีนาคม 2564 .
- ^ หลี่ฮั่นเหวิน (李翰文).分析： 中國與香港之間的「繁簡矛盾」. BBC News (in จีน) . สืบค้นเมื่อ2018-07-01 .
- ^ ลาย, ยิ่ง - กิจ (17 กรกฎาคม 2556). "การวิจารณ์นักแสดงฮ่องกงของจีนขยับการใช้ตัวอักษรขึ้นกิเลสตัณหาออนไลน์ | ภาคใต้ของจีนเมื่อเช้า" นิตยสารโพสต์ scmp.com สืบค้นเมื่อ2018-07-01 .
- ^ "สถานีโทรทัศน์ฮ่องกงวิพากษ์วิจารณ์เรื่องการใช้ภาษาจีนตัวย่อ" . SINA ภาษาอังกฤษ 2016-03-01 . สืบค้นเมื่อ2018-07-01 .
- ^ Cheung, Yat-Shing (1992). “ ความผันแปรของภาษาวัฒนธรรมสังคม”. ใน Bolton, Kingsley (ed.) ภาษาศาสตร์สังคมวันนี้: มุมมองระหว่างประเทศ . เส้นทาง ได้ pp. 211
- ^ ราคา Fiona Swee-Lin (2007). ประสบความสำเร็จกับชื่อเอเชีย: คู่มือปฏิบัติการสำหรับธุรกิจและการใช้ชีวิตประจำวัน ผับ Nicholas Brealey ISBN 9781857883787 - ผ่าน Google หนังสือ
- ^ 查詢結果. กฎหมายและกฎระเบียบฐานข้อมูลของสาธารณรัฐประชาชนจีน กระทรวงยุติธรรม (สาธารณรัฐจีน) . 2014-09-26 . สืบค้นเมื่อ2014-10-07 .
- ^ สถาบันสังคมศาสตร์ (1978),โมเดิร์นพจนานุกรมจีน , ข่าวเชิงพาณิชย์: ปักกิ่ง
- ^ นอร์แมนเจอร์รี่ (2531) จีน Cambridge: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเคมบริดจ์ น. 81.
- ^ "Noto CJK" . Google Noto อักษร
- ^ "สากล Best Practices: การระบุภาษา XHTML และ HTML เนื้อหา" W3.org สืบค้นเมื่อ2009-05-27 .
- ^ ไพบูลย์, ดี. (2548). อภิธานศัพท์ภาษาแอสเลียน: ภาษาแอสเลียนทางตอนเหนือของภาคใต้ของประเทศไทย จันทร์ - เขมรศึกษา , 36: 207-224. สืบค้นจาก http://sealang.net/sala/archives/pdf8/phaiboon2006glossary.pdf
- ^ บิชอป, N. (1996) ใครเป็นใครใน Kensiw? เงื่อนไขการอ้างอิงและที่อยู่ใน Kensiw วารสารมอญ - เขมรศึกษา, 26, 245-253. ดึงมาจาก "คัดลอกเก็บ" (PDF) สืบค้นจากต้นฉบับ (PDF)เมื่อ 2011-07-19 . สืบค้นเมื่อ2010-12-12 .CS1 maint: สำเนาที่เก็บถาวรเป็นหัวเรื่อง ( ลิงค์ )