พินอิน

ความเป็นมา: โรมันของจีนก่อนปีพ. ศ. 2492

ในปี 1605 มัตเตโอริชชีมิชชันนารีนิกายเยซูอิตได้ตีพิมพ์หนังสือXizi Qiji ( 《 西字奇蹟》 ; XīzìQíjī ; Hsi-tzu Ch'i-chi ; 'Miracle of Western Letters') ในปักกิ่ง ^[9]นี่เป็นหนังสือเล่มแรกที่ใช้อักษรโรมันในการเขียนภาษาจีน ยี่สิบปีต่อมาคณะเยซูอิตอีกคนหนึ่งในประเทศจีนนิโคลัสทริกโกลท์ได้ออกXīRúĚrmùZī ( 《 西儒耳目資》 ; Hsi Ju Erh-mu Tzu ; 'Aid to the Eyes and Ears of Western Literati ') ที่หางโจว ^[10]หนังสือทั้งสองเล่มไม่ได้ส่งผลกระทบในทันทีต่อวิธีที่จีนคิดเกี่ยวกับระบบการเขียนของพวกเขาและความเป็นโรมันที่พวกเขาอธิบายนั้นมีไว้สำหรับชาวตะวันตกมากกว่าภาษาจีน ^[11]

หนึ่งในนักคิดชาวจีนที่เก่าแก่ที่สุดที่จะเกี่ยวข้องกับตัวอักษรตะวันตกจีนปลายราชวงศ์หมิงถึงต้นราชวงศ์ชิงนักวิชาการอย่างเป็นทางการ , ฝาง Yizhi (方以智; ฝางYǐzhì ; ฝาง I-Chih ; 1611-1671) ^[12]

นักปฏิรูปราชวงศ์ชิงคนแรกที่เสนอให้จีนนำระบบการสะกดคำมาใช้คือซ่งจู่ (1862–1910) นักเรียนของนักปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่Yu YueและZhang Taiyanซ่งเคยไปญี่ปุ่นและสังเกตเห็นผลที่น่าทึ่งของพยางค์คานะและการเรียนรู้แบบตะวันตกที่นั่น ^{[ ไหน? ]}สิ่งนี้ทำให้เขามีส่วนร่วมในหลาย ๆ ด้านซึ่งเป็นหนึ่งในการปฏิรูปสคริปต์ที่สำคัญที่สุด ในขณะที่ซ่งไม่ได้สร้างระบบสำหรับการสะกดภาษาซินิติก แต่การสนทนาของเขาได้รับการพิสูจน์แล้วว่าอุดมสมบูรณ์และนำไปสู่การขยายแผนการสำหรับสคริปต์การออกเสียง ^[11]

เวด - ไจลส์

ระบบ Wade – Giles ผลิตโดยThomas Wadeในปี 1859 และได้รับการปรับปรุงเพิ่มเติมโดยHerbert Gilesในพจนานุกรมภาษาจีน - อังกฤษปี 1892 เป็นที่นิยมและใช้ในสิ่งพิมพ์ภาษาอังกฤษนอกประเทศจีนจนถึงปี 1979 ^[13]

ซินเหวินซ์

ในช่วงทศวรรษที่ 1930 ต้นพรรคคอมมิวนิสต์จีนผู้นำได้รับการฝึกฝนในมอสโกเปิดตัวสัทอักษรโดยใช้ตัวอักษรโรมันซึ่งได้รับการพัฒนาในสหภาพโซเวียตสถาบันเอเชียของเลนินกราดและเดิมทีตั้งใจจะปรับปรุงความรู้ในรัสเซียตะวันออกไกล ^{[14] [หมายเหตุ 1]}นี้บาป Wenzหรือ "เขียนใหม่" ^[15]เป็นภาษาอื่น ๆ อีกมากมายที่มีความซับซ้อนกว่าตัวอักษรก่อนหน้านี้ แต่มีข้อยกเว้นที่สำคัญว่ามันไม่ได้บ่งบอกถึงเสียงของจีน ^[16]

ในปีพ. ศ. 2483 มีสมาชิกหลายพันคนเข้าร่วมการประชุมสมาคมเขตชายแดน Sin Wenz Society เหมาเจ๋อตงและจู้เต๋อหัวหน้ากองทัพทั้งคู่ร่วมเขียนพู่กัน (เป็นตัวอักษร) เพื่อเป็นหัวหน้าวารสารใหม่ของ Sin Wenz Society นอกCCPสนับสนุนโดดเด่นอื่น ๆ รวมถึงดร. ซุนยัตเซ็น 'ลูกชายซุนโฟ ; Cai Yuanpeiนักการศึกษาที่มีชื่อเสียงที่สุดของประเทศ Tao Xingzhiนักปฏิรูปการศึกษาชั้นนำ และซุนลู ในไม่ช้าก็มีวารสารมากกว่าสามสิบฉบับที่เขียนขึ้นใน Sin Wenz รวมทั้งงานแปลชีวประวัติจำนวนมาก (รวมถึงลินคอล์นแฟรงคลินเอดิสันฟอร์ดและชาร์ลีแชปลิน ) วรรณกรรมจีนร่วมสมัยบางเล่มและหนังสือเรียนหลายเล่ม ในปีพ. ศ. 2483 การเคลื่อนไหวมาถึงจุดสูงสุดเมื่อรัฐบาลเขตชายแดนเหมาประกาศว่า Sin Wenz มีสถานะทางกฎหมายเช่นเดียวกับตัวละครดั้งเดิมในเอกสารของรัฐบาลและเอกสารสาธารณะ นักการศึกษาและผู้นำทางการเมืองหลายคนตั้งหน้าตั้งตารอวันที่พวกเขาจะได้รับการยอมรับในระดับสากลและแทนที่อักษรจีนโดยสิ้นเชิง ฝ่ายค้านลุกขึ้น แต่เนื่องจากระบบถูกดัดแปลงน้อยดีกับการเขียนภาษาในระดับภูมิภาคและดังนั้นจึงจะต้องมีการเรียนรู้ภาษาจีนกลาง Sin Wenz ตกอยู่ในการเลิกใช้ญาติในช่วงหลายปีต่อมา ^[17]

การโรแมนติกของเยล

ในปีพ. ศ. 2486 กองทัพสหรัฐฯได้ว่าจ้างมหาวิทยาลัยเยลเพื่อพัฒนาภาษาจีนกลางสำหรับนักบินที่บินอยู่เหนือประเทศจีน ระบบผลลัพธ์ใกล้เคียงกับพินอินมาก แต่ไม่ใช้ตัวอักษรภาษาอังกฤษในรูปแบบที่ไม่คุ้นเคย ตัวอย่างเช่นพินอิน xสำหรับ[ɕ]เขียนเป็นsyในระบบเยล อยู่ตรงกลางsemivowelsเขียนด้วยYและW (แทนพินอิน ฉันและU ) และสระปลาย ( พยัญชนะพยางค์ ) กับRหรือZ เครื่องหมายเน้นเสียงใช้เพื่อระบุโทนเสียง

การเกิดขึ้นและประวัติของ Hanyu Pinyin

พินอินถูกสร้างขึ้นโดยนักภาษาศาสตร์ชาวจีนเช่นZhou Youguangซึ่งเป็นนักเศรษฐศาสตร์^[1]ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของโครงการของรัฐบาลจีนในปี 1950 โจวมักถูกเรียกว่า "บิดาแห่งพินอิน" ^{[1] [18] [19] [20]}ทำงานเป็นนายธนาคารในนิวยอร์กเมื่อเขาตัดสินใจกลับไปยังประเทศจีนเพื่อช่วยสร้างประเทศใหม่หลังจากการก่อตั้งสาธารณรัฐประชาชน ประเทศจีนในปี พ.ศ. 2492 เขากลายเป็นศาสตราจารย์ด้านเศรษฐศาสตร์ในเซี่ยงไฮ้และในปี พ.ศ. 2498 เมื่อกระทรวงศึกษาธิการของจีนได้จัดตั้งคณะกรรมการเพื่อการปฏิรูปภาษาเขียนของจีนนายกรัฐมนตรีโจวเอินไหลได้มอบหมายให้โจวโหยวกวงเป็นผู้พัฒนาระบบการทำให้เป็นโรมันใหม่ ความจริงที่ว่าเขาไม่ใช่นักภาษาศาสตร์มืออาชีพ ^[1]

Hanyu Pinyinขึ้นอยู่กับระบบที่มีอยู่หลายระบบ: Gwoyeu Romatzyhปี 1928, Latinxua Sin Wenzปี 1931 และเครื่องหมายกำกับเสียงจากzhuyin (bopomofo) ^[21] "ฉันไม่ใช่พ่อของพินอิน" โจวพูดหลายปีต่อมา; "ฉันเป็นลูกของผินอินซึ่งเป็น [ผลมาจาก] ประเพณีอันยาวนานตั้งแต่ปีหลัง ๆ ของราชวงศ์ชิงจนถึงทุกวันนี้ แต่เราได้แก้ไขปัญหาและทบทวนอีกครั้งและทำให้มันสมบูรณ์แบบยิ่งขึ้น" ^[22]

ฉบับร่างเผยแพร่เมื่อวันที่ 12 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2499 Hanyu Pinyinฉบับแรกได้รับการอนุมัติและนำไปใช้ในการประชุมสภาประชาชนแห่งชาติครั้งที่ 5 สมัยที่ 5 เมื่อวันที่ 11 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2501 จากนั้นได้รับการแนะนำให้รู้จักกับโรงเรียนประถมศึกษาเพื่อเป็นแนวทางในการสอนภาษาจีนมาตรฐานการออกเสียงและใช้เพื่อปรับปรุงอัตราการรู้หนังสือในผู้ใหญ่ ^[23]

ในช่วงสูงสุดของสงครามเย็นการใช้ระบบพินอินในการทำให้เป็นโรมันของเยลนอกประเทศจีนถือได้ว่าเป็นการประกาศทางการเมืองหรือการแสดงตัวตนกับระบอบคอมมิวนิสต์ของจีน ^[24]เริ่มต้นในช่วงต้นทศวรรษ 1980 สิ่งพิมพ์ของตะวันตกที่กล่าวถึงจีนแผ่นดินใหญ่เริ่มใช้ระบบการทำให้เป็นโรมันของฮันยูพินอินแทนที่จะเป็นระบบโรมันก่อนหน้านี้ ^[25]การเปลี่ยนแปลงนี้ตามมาตรฐานของความสัมพันธ์ทางการทูตระหว่างประเทศสหรัฐอเมริกาและประเทศสาธารณรัฐประชาชนจีนในปี 1979 ^[26]ในปี 2001 รัฐบาลสาธารณรัฐประชาชนจีนออกกฎหมายภาษาทั่วไปแห่งชาติให้เป็นพื้นฐานทางกฎหมายสำหรับการใช้พินอิน ^[23]ข้อกำหนดปัจจุบันของกฎ orthographic ได้วางไว้ในมาตรฐานแห่งชาติ GB / T 16159–2012 ^[27]

ซึ่งแตกต่างจากภาษายุโรปกลุ่มของตัวอักษร - ชื่อย่อ (声母;聲母; shēngmǔ ) และรอบชิงชนะเลิศ (韵母;韻母; yùnmǔ ) - และไม่พยัญชนะสระและตัวอักษรรูปแบบองค์ประกอบพื้นฐานในพินอิน (และมากที่สุดระบบการออกเสียงอื่น ๆ ที่ใช้ในการอธิบายฮั่น ภาษา). ทุกพยางค์แมนดารินสามารถสะกดด้วยตรงหนึ่งเริ่มต้นตามด้วยหนึ่งสุดท้ายยกเว้นพยางค์พิเศษเอ้อหรือเมื่อต่อท้าย-rถือว่าเป็นส่วนหนึ่งของพยางค์ (ดูด้านล่างและดูerhua ) กรณีหลังนี้แม้ว่าจะเป็นแนวทางปฏิบัติทั่วไปในภาษาย่อยบางภาษา แต่ก็แทบไม่ได้ใช้ในสิ่งพิมพ์ที่เป็นทางการ

แม้ว่าชื่อย่อส่วนใหญ่จะมีพยัญชนะ แต่รอบชิงชนะเลิศไม่ใช่สระง่ายๆเสมอไปโดยเฉพาะอย่างยิ่งในรอบชิงชนะเลิศผสม (复韵母;複韻母; fùyùnmǔ ) กล่าวคือเมื่อวาง "ตรงกลาง" ไว้ข้างหน้าสุดท้าย ตัวอย่างเช่นสื่อกลาง[i]และ[u]มีการออกเสียงโดยมีช่องเปิดที่แน่นเช่นนี้ในตอนต้นของรอบชิงชนะเลิศซึ่งเจ้าของภาษาจีนบางคน (โดยเฉพาะเมื่อร้องเพลง) ออกเสียงว่าyī (衣, เสื้อผ้า, ออกเสียงอย่างเป็นทางการ/ í / ) เป็น/ jí /และWei (围;圍เพื่อใส่อย่างเป็นทางการเด่นชัด/ Uei / ) เป็น/ Wei /หรือ/ wuěi / บ่อยครั้งที่สื่อกลางเหล่านี้ถือว่าแยกออกจากรอบชิงชนะเลิศแทนที่จะเป็นส่วนหนึ่งของพวกเขา การประชุมนี้เป็นไปตามแผนภูมิของรอบชิงชนะเลิศด้านล่าง

ชื่อย่อ

ในแต่ละเซลล์ด้านล่างแสดงให้เห็นตัวอักษรหนาพินอินและวงเล็บใส่สัญลักษณ์ในการสัทอักษรสากล

¹ ปีที่เด่นชัดคือ[ɥ] (กapproximant ริมฝีปากเพดานปาก ) ก่อนที่ยู
²ตัวอักษรwและyไม่รวมอยู่ในตารางชื่อย่อในระบบพินอินอย่างเป็นทางการ เป็นรูปแบบออร์โธกราฟิกสำหรับ medials i, uและüเมื่อไม่มีตัวเริ่มต้น เมื่อi, uหรือüเป็นรอบชิงชนะเลิศและไม่มีการขึ้นต้นจะสะกดว่าyi , wuและyuตามลำดับ

ลำดับศัพท์ทั่วไป(ไม่รวมwและy ) ซึ่งมาจากระบบzhuyin ("bopomofo") คือ:

ข p มฉ

d t n l

g k ชม

j q x

zh ch sh r

z c s

ตามโครงการสำหรับจีนสัทอักษร , zh , CHและดวลจุดโทษสามารถย่อว่าZ , CและS ( Z , C , sกับหมวก ) อย่างไรก็ตาม shorthands มักไม่ค่อยได้ใช้เนื่องจากความยากลำบากในการป้อนข้อมูลบนคอมพิวเตอร์และส่วนใหญ่จะ จำกัด อยู่ในรูปแบบแป้นพิมพ์ภาษาเอสเปรันโต

รอบชิงชนะเลิศ

สระภาษาจีนมาตรฐาน (พร้อมIPAและพินอิน )

	ด้านหน้า	ศูนย์กลาง	กลับ
ปิด	ฉัน  ⟨i⟩  •  y   ⟨ü⟩ ɨ   ⟨i⟩ คุณ  ⟨u⟩ ɤ   ⟨e⟩  •  o   ⟨o⟩ E ⟨ê⟩ ɚ ⟨er⟩ a ⟨a⟩
ปิด - กลางเดือน
เปิด - กลาง
เปิด
v t จ

ในแต่ละเซลล์ด้านล่างบรรทัดแรกระบุIPAบรรทัดที่สองหมายถึงพินอินสำหรับรูปแบบสแตนด์อโลน (ไม่มีค่าเริ่มต้น) และบรรทัดที่สามระบุพินอินสำหรับการรวมกับค่าเริ่มต้น นอกเหนือจากรอบชิงชนะเลิศที่แก้ไขโดย-rซึ่งถูกละไว้ต่อไปนี้เป็นตารางที่ละเอียดถี่ถ้วนของรอบชิงชนะเลิศที่เป็นไปได้ทั้งหมด ^{1 [28]}

พยัญชนะเพียงพยางค์สุดท้ายในจีนมาตรฐาน-nและ-ngและ-rสุดท้ายซึ่งเป็นที่แนบเป็นไวยากรณ์คำต่อท้าย พยางค์ภาษาจีนที่ลงท้ายด้วยพยัญชนะอื่น ๆ อาจมาจากภาษาที่ไม่ใช่ภาษาจีนกลาง (ภาษาจีนตอนใต้เช่นกวางตุ้งหรือภาษาชนกลุ่มน้อยของจีนอาจสะท้อนถึงพยัญชนะสุดท้ายในภาษาจีนโบราณ ) หรือบ่งบอกถึงการใช้พินอินที่ไม่ใช่ภาษาจีน ระบบโรมัน (ซึ่งอาจใช้พยัญชนะสุดท้ายเพื่อระบุโทนเสียง)

¹ [aɚ̯]ถูกเขียนเอ้อ สำหรับรอบชิงชนะเลิศอื่น ๆ ที่เกิดจากคำต่อท้าย-rพินอินจะไม่ใช้การันต์พิเศษ หนึ่งเพียงต่อท้ายrต่อท้ายที่เพิ่มเข้าไปโดยไม่คำนึงถึงการเปลี่ยนแปลงของเสียงใด ๆ ที่อาจเกิดขึ้นระหว่างทาง สำหรับข้อมูลเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงเสียงสุดท้ายที่เกี่ยวข้องกับRโปรดดูErhua # กฎ
² üเขียนเป็นยูหลังจากY, J, Qหรือx
³ UOเขียนเป็นoหลังจากข, P, M, F,หรือW

ในทางเทคนิคi, u, üที่ไม่มีเสียงสระต่อไปนี้ถือเป็นรอบชิงชนะเลิศไม่ใช่ medials ดังนั้นจึงใช้เครื่องหมายวรรณยุกต์ แต่จะแสดงอย่างกระชับกว่าดังข้างต้น นอกจากนี้ê [ɛ] (欸;誒) และพยางค์เนิบนาบm (呒,呣) n (嗯,唔) NG (嗯, 𠮾 ) จะถูกนำมาใช้เป็นคำอุทาน

ตามโครงการสำหรับจีนสัทอักษร , งะสามารถย่อกับชวเลขของŋ อย่างไรก็ตามไม่ค่อยมีการใช้ชวเลขนี้เนื่องจากความยากลำบากในการป้อนลงในคอมพิวเตอร์

üเสียง

เครื่องหมายวางอยู่เหนือตัวอักษรUเมื่อมันเกิดขึ้นหลังจากที่ชื่อย่อลิตรและnเมื่อมีความจำเป็นในการที่จะเป็นตัวแทนของเสียง [Y] นี่เป็นสิ่งที่จำเป็นในการแยกแยะเสียงสระหน้ากลมสูงในlü (เช่น驴;驢; 'ลา') จากเสียงสระที่โค้งมนด้านหลังในlu (เช่น炉;爐; 'เตาอบ') เครื่องหมายวรรณยุกต์มีการเพิ่มที่ด้านบนของเครื่องหมายเช่นเดียวกับในlǘ

อย่างไรก็ตามüจะไม่ได้นำมาใช้ในบริบทอื่น ๆ ที่มันจะเป็นตัวแทนด้านหน้าสระกลมสูงคือหลังจากที่ตัวอักษรJ , Q , XและY ยกตัวอย่างเช่นเสียงของคำว่า鱼/魚(ปลา) จะถ่ายทอดในพินอินเป็นเพียงYuไม่เป็นyǘ แนวปฏิบัตินี้ตรงข้ามกับWade – Gilesซึ่งมักใช้üและTongyong Pinyinซึ่งใช้yuเสมอ ในขณะที่เวด-ไจล์สต้องการเครื่องหมายที่จะแยกแยะระหว่างจือ (พินอินจู ) และchu (พินอินzhu ) ความคลุมเครือนี้ไม่ได้เกิดขึ้นกับพินอินดังนั้นรูปแบบที่สะดวกมากขึ้นจูใช้แทนจู ความคลุมเครือที่แท้จริงจะเกิดขึ้นกับnu / nüและlu / lüเท่านั้นซึ่งจะแตกต่างกันด้วยเครื่องหมาย umlaut

แบบอักษรมากหรือวิธีการส่งออกไม่สนับสนุนเครื่องหมายสำหรับüหรือไม่สามารถวางวรรณยุกต์ด้านบนของร ในทำนองเดียวกันการใช้üในวิธีการป้อนข้อมูลเป็นเรื่องยากเนื่องจากไม่มีอยู่ในรูปแบบแป้นพิมพ์ทั่วไป ด้วยเหตุผลเหล่านี้โวลต์เป็นบางครั้งใช้แทนโดยการประชุม ยกตัวอย่างเช่นมันเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับโทรศัพท์มือถือที่จะใช้วีแทนü นอกจากนี้ร้านค้าบางแห่งในจีนยังใช้vแทนüในการทับศัพท์ชื่อ ข้อเสียเปรียบก็คือว่าไม่มีวรรณยุกต์สำหรับตัวอักษรV

นอกจากนี้ยังมีปัญหาในการถอดเสียงชื่อเพื่อใช้ในหนังสือเดินทางซึ่งส่งผลกระทบต่อบุคคลที่มีชื่อที่ประกอบด้วยเสียงlüหรือnüโดยเฉพาะคนที่มีนามสกุล吕( Lǚ ) ซึ่งเป็นนามสกุลที่ค่อนข้างธรรมดาโดยเฉพาะเมื่อเทียบกับนามสกุล陆( Lù ) ,鲁( Lǔ ),卢( Lú ) และ路( Lù ) ก่อนหน้านี้การปฏิบัติแตกต่างกันไปในสำนักงานที่ออกหนังสือเดินทางหลายแห่งโดยบางแห่งถอดความเป็น "LV" และ "NV" ในขณะที่บางแห่งใช้ "LU" และ "NU" เมื่อวันที่ 10 กรกฎาคม 2555 กระทรวงความมั่นคงสาธารณะได้กำหนดมาตรฐานการปฏิบัติให้ใช้ "LYU" และ "NYU" ในหนังสือเดินทาง ^{[29] [30]}

แม้ว่าเหนือเขียนเป็นเหนือและลื้อเขียนเป็นลื้อไม่ได้คลุมเครือเหนือหรือไทลื้อไม่ได้ตามที่ถูกต้องกฎ; ควรใช้nüeและlüeแทน แต่บางวิธีการป้อนข้อมูลภาษาจีน (เช่นMicrosoft Pinyin IME ) สนับสนุนทั้งNVE / LVE (พิมพ์Vสำหรับü ) และเหนือ / ลื้อ

การประมาณจากการออกเสียงภาษาอังกฤษ

กฎส่วนใหญ่ที่ให้ไว้ที่นี่ในแง่ของการออกเสียงภาษาอังกฤษเป็นเพียงการประมาณเนื่องจากเสียงหลาย ๆ เสียงเหล่านี้ไม่ตรงกับเสียงในภาษาอังกฤษ

การออกเสียงชื่อย่อ

* หมายเหตุเกี่ยวกับ yและ w

YและWเป็นเทียบเท่ากับเสียงกึ่งสระ medials i, Uและü (ดูด้านล่าง) พวกเขาจะสะกดแตกต่างกันเมื่อไม่มีพยัญชนะเริ่มต้นในการสั่งซื้อเพื่อทำเครื่องหมายพยางค์ใหม่: fanguanเป็นfanguanขณะfangwanเป็นfangwan (และเทียบเท่ากับfanguan *) ด้วยอนุสัญญานี้จำเป็นต้องใช้เครื่องหมายอะพอสทรอฟีเพื่อทำเครื่องหมายa, eหรือoเริ่มต้นเท่านั้น: ซีอาน (สองพยางค์: [ɕi.an] ) เทียบกับซีอาน (พยางค์เดียว: [ɕi̯ɛn] ) นอกจากนี้YและWจะมีการเพิ่มหยองอย่างเต็มที่i, Uและüเมื่อเหล่านี้เกิดขึ้นได้โดยไม่ต้องเริ่มต้นพยัญชนะเพื่อที่ว่าพวกเขาจะเขียนยี่วูและยู ผู้พูดภาษาจีนกลางบางคนออกเสียงเสียง[j]หรือ[w]ในตอนต้นของคำเช่นนี้นั่นคือyi [i]หรือ[ji] , wu [u]หรือ[wu] , yu [y]หรือ[ɥy] , - ดังนั้นนี่คือหลักการที่เข้าใจง่าย ดูด้านล่างสำหรับไม่กี่รอบชิงชนะเลิศซึ่งจะถูกย่อหลังจากพยัญชนะบวกw / UหรือY / iตรงกลาง: เหวิน → C + ยกเลิก , wei → C + UI , Weng → C + อ่องและคุณ → C + iu

** หมายเหตุเกี่ยวกับเครื่องหมายวรรคตอน

อัญประกาศเดี่ยว ( ') (隔音符号;隔音符號; géyīn Fuhao ; 'พยางค์หารเครื่องหมาย') ถูกนำมาใช้ก่อนพยางค์ที่เริ่มต้นด้วยสระ ( , oหรืออี ) ในคำที่มีหลายพยางค์เมื่อพยางค์ไม่ ขึ้นต้นคำเว้นแต่พยางค์จะตามหลังยัติภังค์หรือขีดอื่น ๆ ทันที ตัวอย่างเช่น西安เขียนเป็นซีอานหรือXī'ānและ天峨เขียนเป็นTian'eหรือTiān'é แต่第二เขียนว่า "dì-èr" โดยไม่มีเครื่องหมายวรรคตอน ^[32]เครื่องหมายวรรคตอนนี้ไม่ได้ใช้ในชื่อรถไฟฟ้าไทเป ^[33]

Apostrophes (เช่นเดียวกับยัติภังค์และวรรณยุกต์) จะถูกตัดออกในหนังสือเดินทางจีน ^[34]

การออกเสียงรอบชิงชนะเลิศ

IPA : เสียงสระ
ด้านหน้า ศูนย์กลาง กลับ ปิด ผม ย ɨ ʉ ɯ ยู ใกล้ - ปิด ɪ ʏ ʊ ปิด - กลางเดือน จ ø ɘ ɵ ɤ o กลาง e̞ ø̞ ə ɤ̞ o เปิด - กลาง ɛ œ ɜ ɞ ʌ ɔ ใกล้ - เปิด æ ɐ เปิด ก ɶ ä ɑ ɒ
ความช่วยเหลือ IPA  เสียง แผนภูมิเต็ม แม่แบบ เสียงสระข้างจุดคือ: ไม่มี   รอบ•มน

ต่อไปนี้เป็นรายชื่อของรอบชิงชนะเลิศในมาตรฐานจีนยกเว้นส่วนใหญ่ของผู้ที่ลงท้ายด้วยR

ในการค้นหาขั้นสุดท้ายที่กำหนด:

1. ลบพยัญชนะต้น Zh , chและshนับเป็นพยัญชนะต้น
2. เปลี่ยนเริ่มต้นWเพื่อUและเริ่มต้นปีเพื่อฉัน สำหรับWeng , เหวิน , wei , คุณดูภายใต้อ่อง , ยกเลิก , UI , iu
3. สำหรับยูหลังจากJ , Q , XหรือYดูภายใต้ร

พินอิน	IPA	แบบฟอร์มที่มีค่าเริ่มต้นเป็นศูนย์	คำอธิบาย
-ผม	[ ɹ̩ ~ Z ], [ ɻ ~ ʐ ]	( n / a )	-iคือความต่อเนื่องของ buzzed พยัญชนะต่อไปนี้Z- , C- , s- , zh- , CH- , sh-หรือr- (ในกรณีอื่น ๆ -i มีเสียงb eeนี่คือรายการด้านล่าง)
ก	[ a ]	ก	เช่นภาษาอังกฤษฉบิดาแต่บิตหน้ามากขึ้น
จ	[ɤ] (ฟัง )	จ	สระหลังที่ไม่มีพื้น (คล้ายกับภาษาอังกฤษd uhแต่ไม่เหมือนเปิด) ออกเสียงเป็นลำดับ[ɰɤ] .
AI	[AI]	AI	เหมือนตาภาษาอังกฤษแต่อ่อนกว่าเล็กน้อย
ei	[ei̯]	ei	เช่นเดียวกับในh ey
อ	[au̯]	อ	โดยประมาณในc ow ; มากขึ้นเสียงกว่าo
คุณ	[ou̯]	คุณ	เช่นเดียวกับในอังกฤษอเมริกาเหนือs o
ก	[an]	ก	เช่น British English b anแต่เป็นศูนย์กลางมากกว่า
en	[ən]	en	เช่นเดียวกับในtak en
อัง	[aŋ]	อัง	เช่นเดียวกับในภาษาเยอรมันAng st. (เริ่มต้นด้วยเสียงสระในฉบิดาและสิ้นสุดในvelar จมูก ; เช่นs อ่องในภาษาท้องถิ่นของภาษาอังกฤษแบบอเมริกันบางคน)
อังกฤษ	[əŋ]	อังกฤษ	เช่นeในenด้านบน แต่ต่อท้ายด้วยng
อ่อง	[ʊŋ]	( n / a )	เริ่มต้นด้วยเสียงสระในขOO kและจบลงด้วย velar จมูกเสียงในsiงะ แตกต่างกันไประหว่าง[oŋ]และ[uŋ]ขึ้นอยู่กับลำโพง
เอ้อ	[aɚ̯]	เอ้อ	คล้ายกับเสียงในb arในภาษาอังกฤษ นอกจากนี้ยังสามารถออกเสียง[ depending ] ได้ขึ้นอยู่กับผู้พูด
รอบชิงชนะเลิศเริ่มต้นด้วยi- ( y- )
ผม	[ i ]	ยี่	เช่นภาษาอังกฤษb ee
เอีย	[ja]	ใช่	เป็นi + a ; เช่นภาษาอังกฤษya rd
กล่าวคือ	[je]	เจ้า	เป็นi + êโดยที่e (เปรียบเทียบกับคำอุทานê ) จะออกเสียงสั้นและเบากว่า
เอียว	[jau̯]	เหยา	เป็นi + ao
iu	[jou̯]	คุณ	เป็นi + ou
เอียน	[jɛn]	ยัน	เป็นi + an ; เช่นภาษาอังกฤษเยน แตกต่างกันไประหว่าง[jen]และ[jan]ขึ้นอยู่กับลำโพง
ใน	[ใน]	หยิน	เป็นi + n
iang	[jaŋ]	หยาง	เป็นi + ang
ing	[ใน]	ying	เป็นi + ng
ไอออน	[jʊŋ]	ยง	เป็นฉัน + อ่อง แตกต่างกันไประหว่าง[joŋ]และ[juŋ]ขึ้นอยู่กับลำโพง
รอบชิงชนะเลิศเริ่มต้นด้วยu- ( w- )
ยู	[ u ]	หวู	เช่นภาษาอังกฤษoo
เอ่อ	[วา]	วา	เป็นu + a
UO , o	[wo]	wo	เป็นU + oที่o (เทียบกับoคำอุทาน) จะออกเสียงสั้นและเบา (สะกดคำว่าoหลังจากข , P , MหรือF )
เอื้อย	[wai̯]	ไหว้	เป็นu + aiเป็นภาษาอังกฤษทำไม
ui	[wei̯]	เหว่ย	เป็นu + ei
อวน	[wan]	wan	เป็นu + an
un	[wən]	เหวิน	เป็นu + en ; เช่นเดียวกับในภาษาอังกฤษw on
เอื้อง	[waŋ]	วัง	เป็นu + ang
( n / a )	[wəŋ]	เห้งเจีย	เป็นu + eng
รอบชิงชนะเลิศเริ่มต้นด้วยü- ( yu- )
คุณ , ü	[y] (ฟัง )	อือ	เช่นเดียวกับในเยอรมันüเบอร์หรือฝรั่งเศสลิตรยูเนบราสก้า (ออกเสียงเป็นภาษาอังกฤษEEด้วยริมฝีปากโค้งมน)
เอ่อ, üe	[ɥe]	เย้	เป็นü + êโดยที่ e (เปรียบเทียบกับคำอุทานê ) ออกเสียงสั้นกว่าและเบากว่า
อวน	[ɥɛn]	หยวน	เป็นü + an . แตกต่างกันไประหว่าง[ɥen]และ[ɥan]ขึ้นอยู่กับลำโพง
un	[yn]	หยุน	เป็นü + n
คำอุทาน
ê	[ ɛ ]	( n / a )	เช่นเดียวกับในb e t
o	[ ɔ ]	( n / a )	โดยประมาณในภาษาอังกฤษแบบอังกฤษo ffice ; ริมฝีปากกลมขึ้นมาก
io	[jɔ]	ยอ	เป็นi + o

การเปลี่ยนแปลงระดับเสียงสัมพัทธ์ของเสียงทั้งสี่

ระบบพินอินยังใช้กำกับเพื่อทำเครื่องหมายสี่โทนสีของโรงแรมแมนดาริน ตัวกำกับเสียงวางอยู่เหนือตัวอักษรที่แสดงถึงนิวเคลียสของพยางค์เว้นแต่ตัวอักษรนั้นจะหายไป ( ดูด้านล่าง )

หนังสือหลายเล่มที่พิมพ์ในประเทศจีนใช้แบบอักษรผสมโดยมีสระและเครื่องหมายวรรณยุกต์ในแบบอักษรที่แตกต่างจากข้อความรอบข้างทำให้ข้อความพินอินดังกล่าวมีลักษณะที่ไม่เป็นทางการพิมพ์ รูปแบบนี้มักมีรากฐานมาจากข้อ จำกัด ทางเทคนิคในช่วงต้นทำให้หลายคนเชื่อว่ากฎของพินอินเรียกร้องให้มีการปฏิบัติเช่นนี้เช่นการใช้อักษรละตินอัลฟา ( ɑ ) แทนที่จะเป็นรูปแบบมาตรฐาน ( a ) ที่พบในฟอนต์ส่วนใหญ่หรือgมักจะ เขียนด้วยชั้นเดียว ɡ อย่างไรก็ตามกฎของHanyu Pinyinระบุว่าไม่มีการปฏิบัติดังกล่าว ^{[35] ( 3.3.4.1:8 )}

1. เสียงแรก (โทนเสียงเรียบหรือระดับสูง) แสดงด้วยมาครง (ˉ) ที่เพิ่มลงในสระพินอิน:

   āēīōūǖĀĒĪŌŪǕ

2. โทนเสียงที่สอง (เสียงสูงขึ้นหรือสูงขึ้น) แสดงด้วยสำเนียงเฉียบพลัน (ˊ):

   áéíóúǘÁÉÍÓÚǗ

3. โทนที่สาม (เสียงสูงต่ำหรือต่ำ) มีเครื่องหมายcaron / háček (ˇ) มันไม่ได้เป็นโค้งมเติมบรีฟ (˘) แม้ Breve บางครั้งแทนเนื่องจากความไม่รู้หรือตัวอักษรข้อ จำกัด

   ǎěǐǒǔǚǍĚǏǑǓǙ

4. เสียงที่สี่ (เสียงต่ำหรือเสียงสูง) แสดงด้วยสำเนียงที่รุนแรง (ˋ):

   àèìòùǜÀÈÌÒÙ

5. เสียงที่ห้า (เสียงกลาง) แสดงด้วยเสียงสระปกติโดยไม่มีเครื่องหมายเน้นเสียง:

   aeiou ü AEIOU Ü

ในพจนานุกรมอาจมีการระบุโทนสีกลางด้วยจุดที่นำหน้าพยางค์ ตัวอย่างเช่น · ma . เมื่อพยางค์เสียงกลางมีการออกเสียงแบบอื่นในอีกเสียงหนึ่งอาจใช้เครื่องหมายวรรณยุกต์ผสมกัน: zhī·dào ( 知道) ^[36]

โดยปกติแล้วเครื่องหมายวรรณยุกต์เหล่านี้จะใช้เฉพาะในหนังสือเรียนภาษาจีนกลางหรือในตำราเรียนต่างประเทศเท่านั้น แต่จำเป็นสำหรับการออกเสียงพยางค์ภาษาจีนกลางให้ถูกต้องดังตัวอย่างคลาสสิกต่อไปนี้ของอักขระห้าตัวที่มีการออกเสียงแตกต่างกันในวรรณยุกต์เท่านั้น:

สี่โทนสีหลักของมาตรฐานภาษาจีนกลางออกเสียงพยางค์ แม่

คำว่า "แม่" "ป่าน" "ม้า" "ดุ" และอนุภาคคำถามตามลำดับ

ตัวเลขแทนเครื่องหมายโทน

ก่อนการถือกำเนิดของคอมพิวเตอร์แบบอักษรพิมพ์ดีดหลายคนไม่ประกอบด้วยสระด้วยสระหรือรอนกำกับ ดังนั้นโทนจึงแสดงโดยการวางหมายเลขวรรณยุกต์ที่ส่วนท้ายของแต่ละพยางค์ ยกตัวอย่างเช่นTongถูกเขียนtong² หมายเลขที่ใช้สำหรับแต่ละโทนจะเป็นไปตามลำดับที่ระบุไว้ข้างต้นยกเว้นโทนกลางซึ่งไม่ได้กำหนดหมายเลขหรือกำหนดหมายเลข 0 หรือ 5 เช่นma eg สำหรับ吗／嗎ซึ่งเป็นเครื่องหมายคำถาม

กฎสำหรับการวางเครื่องหมายโทน

สั้น ๆ ควรวางเครื่องหมายวรรณยุกต์ตามลำดับ - a, o, e, i, u, üโดยมีข้อยกเว้นเพียงอย่างเดียวคือiuโดยที่เครื่องหมายวรรณยุกต์จะถูกวางไว้ที่ตัวuแทน พินอินวรรณยุกต์ปรากฏเป็นหลักดังกล่าวข้างต้นนิวเคลียสของพยางค์เช่นเดียวกับในKuaiที่kเป็นครั้งแรกยูตรงกลาง, นิวเคลียสและฉันตอนจบ ข้อยกเว้นคือ nasals syllabic เช่น / m / โดยที่นิวเคลียสของพยางค์เป็นพยัญชนะตัวกำกับเสียงจะถูกนำมาใช้โดยสระจำลองที่เป็นลายลักษณ์อักษร

เมื่อนิวเคลียสอยู่ที่ / ə / (เขียนว่าeหรือo ) และมีทั้งตัวกลางและโคดานิวเคลียสอาจหลุดจากการเขียน ในกรณีนี้เมื่อ coda เป็นพยัญชนะnหรือngสระเดียวที่เหลือคือi, uหรือüตรงกลางดังนั้นสิ่งนี้จึงใช้ตัวกำกับเสียง อย่างไรก็ตามเมื่อโคดาเป็นสระมันเป็นโคด้าแทนที่จะอยู่ตรงกลางซึ่งใช้ตัวกำกับเสียงในกรณีที่ไม่มีนิวเคลียสที่เป็นลายลักษณ์อักษร สิ่งนี้เกิดขึ้นกับพยางค์ที่ลงท้ายด้วย-ui (จากwei : ( wèi → -uì ) และ in -iu (จากคุณ : yòu → -iù ) นั่นคือในกรณีที่ไม่มีนิวเคลียสที่เป็นลายลักษณ์อักษรรอบชิงชนะเลิศจะมีลำดับความสำคัญในการรับวรรณยุกต์ เครื่องหมายตราบใดที่เป็นเสียงสระ: ถ้าไม่อยู่ตรงกลางจะใช้เครื่องหมายกำกับเสียง

อัลกอริทึมในการค้นหาตัวอักษรสระที่ถูกต้อง (เมื่อมีมากกว่าหนึ่งตัว) มีดังนี้: ^[37]

1. ถ้ามีaหรือeให้ใช้เครื่องหมายวรรณยุกต์
2. ถ้ามีouตัวoจะใช้เครื่องหมายวรรณยุกต์
3. มิฉะนั้นเสียงสระที่สองจะใช้เครื่องหมายวรรณยุกต์

คำต่างกัน

1. หากมีa, eหรือoจะใช้เครื่องหมายวรรณยุกต์ ในกรณีของaoเครื่องหมายจะอยู่บนa
2. มิฉะนั้นเสียงสระจะเป็น-iuหรือ-uiซึ่งในกรณีนี้เสียงสระที่สองจะใช้เครื่องหมายวรรณยุกต์

ถ้าเสียงที่เขียนมากกว่าฉันที่พูดข้างต้นฉันถูกละไว้ในขณะที่ยี่

สัทศาสตร์สัญชาตญาณ

ตำแหน่งของเครื่องหมายวรรณยุกต์เมื่อมีตัวอักษรa, e, i, oและuมากกว่าหนึ่งตัวปรากฏขึ้นสามารถอนุมานได้จากลักษณะของเสียงสระที่อยู่ตรงกลางและขั้นสุดท้าย กฎคือเครื่องหมายวรรณยุกต์จะอยู่บนสระที่สะกดซึ่งไม่ใช่สระกึ่ง (ใกล้ -) ข้อยกเว้นคือสำหรับ triphthongs ที่สะกดด้วยตัวอักษรเสียงสระเพียงสองตัวซึ่งทั้งสองตัวเป็นสระกึ่งเสียงวรรณยุกต์จะอยู่บนสระที่สะกดตัวที่สอง

โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าการสะกดของคำควบกล้ำเริ่มต้นด้วยi (เช่นเดียวกับia ) หรือu (เช่นเดียวกับในua ) ซึ่งทำหน้าที่เป็นสระใกล้กึ่งตัวอักษรนี้จะไม่ใช้เครื่องหมายวรรณยุกต์ ในทำนองเดียวกันหากการสะกดของคำควบกล้ำลงท้ายด้วยoหรือuแทนเสียงสระใกล้กึ่ง (เช่นaoหรือou ) ตัวอักษรนี้จะไม่ได้รับเครื่องหมายวรรณยุกต์ ในไตรรงค์สะกดด้วยaสามตัว e, i, oและu (โดยiหรือuแทนที่ด้วยyหรือwที่จุดเริ่มต้นของพยางค์) ตัวอักษรตัวแรกและตัวที่สามจะตรงกับเสียงสระที่อยู่ใกล้กึ่งกลางและด้วยเหตุนี้จึงทำ ไม่ได้รับเครื่องหมายวรรณยุกต์ (เช่นในiaoหรือuaiหรือiou ) แต่ถ้าไม่มีตัวอักษรใดเขียนขึ้นเพื่อแทนเสียงกลาง (ไม่ใช่สระกึ่ง) ของไตรรงค์ (เช่นเดียวกับในuiหรือiu ) เครื่องหมายวรรณยุกต์จะอยู่บนตัวอักษรสระสุดท้าย (ตัวที่สอง)

ใช้สีโทน

นอกจากหมายเลขโทนและเครื่องหมายแล้วสีโทนยังได้รับการแนะนำให้เป็นเครื่องมือช่วยในการเรียนรู้ด้วยภาพ แม้ว่าจะไม่มีมาตรฐานที่เป็นทางการ แต่ก็มีการใช้โทนสีที่แตกต่างกันจำนวนมาก แต่ Dummitt ก็เป็นหนึ่งในคนแรก ๆ

ข้อยกเว้นของเสียงที่สาม

ในภาษาจีนเสียงที่สามมักจะออกเสียงเป็น "half third tone" ซึ่งระดับเสียงจะไม่สูงขึ้น นอกจากนี้เมื่อสองสามโทนปรากฏอย่างต่อเนื่องเช่นใน你好( nǐhǎoสวัสดี) พยางค์แรกออกเสียงด้วยน้ำเสียงที่สอง - นี่คือที่เรียกว่าsandhi เสียง ในพินอินคำอย่าง "สวัสดี" ยังคงเขียนด้วยเสียงที่สามสองเสียง ( nǐhǎo )

ตัวอักษร

โครงการสำหรับจีนสัทอักษรแสดงรายการตัวอักษรของพินอินพร้อมกับการออกเสียงของพวกเขาเช่น:

พินอินแตกต่างจากการทำให้เป็นโรแมนติกอื่น ๆ ในหลายแง่มุมดังต่อไปนี้:

• พยางค์ที่ขึ้นต้นด้วยuเขียนเป็นwแทนu (เช่น * uanเขียนเป็นwan ) แบบสแตนด์อโลนยูเขียนเป็นwu
• พยางค์ที่ขึ้นต้นด้วยiเขียนเป็นyแทนi (เช่น * ianเขียนเป็นyan ) แบบสแตนด์อโลนผมเขียนเป็นยี่
• พยางค์ที่ขึ้นต้นด้วยüเขียนเป็นyuแทนü (เช่น * üeเขียนเป็นyue ) แบบสแตนด์อโลนüเขียนเป็นYu
• üเขียนเป็นuเมื่อไม่มีความคลุมเครือ (เช่นju , quและxu ) แต่เป็นüเมื่อมีพยางค์u ที่สอดคล้องกัน(เช่นlüและnü ) หากมีพยางค์u ที่ตรงกันมักจะแทนที่ด้วยvบนคอมพิวเตอร์เพื่อให้พิมพ์บนแป้นพิมพ์มาตรฐานได้ง่ายขึ้น
• ตามหลังพยัญชนะ, IOU , UEIและUENจะง่ายเป็นiu , UIและยกเลิกการซึ่งไม่ได้เป็นตัวแทนการออกเสียงที่เกิดขึ้นจริง
• ในขณะที่จู้อินพยางค์ที่ออกเสียงเป็นจริงbuo , PuO , muoและFUOจะได้รับเป็นตัวแทนเฉพาะกิจการ: bo , PO , มิสซูรี่และโฟ
• อัญประกาศเดี่ยว ( ') ถูกนำมาใช้ก่อนพยางค์ที่เริ่มต้นด้วยสระ ( , oหรืออี ) ในพยางค์อื่น ๆ กว่าครั้งแรกของคำพยางค์ที่ถูกรับรู้มากที่สุดเป็น[ɰ]เว้นแต่จะทันทีดังต่อไปนี้ยัติภังค์หรือ เส้นประอื่น ๆ ^[32]ที่จะทำเพื่อลบความคลุมเครือที่อาจเกิดขึ้นในขณะที่ซีอานซึ่งประกอบด้วยสองพยางค์Xi (西) (安) เมื่อเทียบกับคำเช่นซีอาน (先) (ความคลุมเครือไม่เกิดขึ้นเมื่อมีการใช้เครื่องหมายวรรณยุกต์เนื่องจากเครื่องหมายวรรณยุกต์ทั้งสองใน "Xīān" แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าคำนั้นมีสองพยางค์อย่างไรก็ตามแม้จะมีเครื่องหมายวรรณยุกต์ แต่เมืองนี้มักสะกดด้วยเครื่องหมายอะพอสทรอฟีเป็น "Xī'ān" )
• เอ๊ะคนเดียวเขียนว่าê ; ที่อื่นเช่นe . Schwaเขียนเป็นeเสมอ
• Zh , chและshสามารถย่อได้ว่าẑ , ĉและŝ ( z , c , sพร้อมเซอร์คัมเฟลกซ์ ) อย่างไรก็ตาม shorthands มักไม่ค่อยได้ใช้เนื่องจากความยากลำบากในการป้อนข้อมูลบนคอมพิวเตอร์และส่วนใหญ่จะ จำกัด อยู่ในรูปแบบแป้นพิมพ์ภาษาเอสเปรันโต ร่างในช่วงต้นและเนื้อหาที่เผยแพร่บางส่วนใช้ตะขอเกี่ยวกำกับเสียงด้านล่างแทน: ᶎ ( ȥ / ʐ ), ꞔ , ʂ ( ᶊ ) ^[40]
• Ngมีชวเลขที่ผิดปกติของŋซึ่งใช้ในการร่างต้นด้วย
• ร่างในช่วงต้นยังมีตัวอักษรɥหรือч , ยืมมาจากซีริลลิสคริปต์ในสถานที่ต่อมาเจ ^[40]
• ตัวอักษรvไม่ได้ใช้ยกเว้นในการสะกดภาษาต่างประเทศภาษาของชนกลุ่มน้อยและภาษาถิ่นบางภาษาแม้จะมีความพยายามในการกระจายตัวอักษรอย่างเท่าเทียมกันมากกว่าในภาษาตะวันตก แต่ความสะดวกในการพิมพ์ลงในเครื่องคอมพิวเตอร์ที่เป็นสาเหตุที่ทำให้โวลต์ที่จะใช้บางครั้งเพื่อแทนที่ร ( ตารางSchemeด้านบนจะจับคู่ตัวอักษร bopomofo ㄪซึ่งโดยทั่วไปจะจับคู่กับ/ v / .)

ส่วนใหญ่ข้างต้นใช้เพื่อหลีกเลี่ยงความคลุมเครือเมื่อคำที่มีมากกว่าหนึ่งพยางค์เขียนด้วยพินอิน ยกตัวอย่างเช่นuenianเขียนเป็นWenyanเพราะมันไม่ชัดเจนซึ่งพยางค์ทำขึ้นuenian ; UEN เอียน , UEN เอียน , UEN เอียน , UE-NianและUE-Nianอยู่รวมกันเป็นไปได้ทั้งหมด แต่Wenyanเป็นที่ชัดเจนตั้งแต่เรา , Nyaฯลฯ ที่ไม่อยู่ในพินอิน ดูบทความตารางพินอินเพื่อสรุปพยางค์พินอินที่เป็นไปได้ (ไม่รวมวรรณยุกต์)

คำการใช้อักษรตัวพิมพ์ใหญ่การเริ่มต้นและเครื่องหมายวรรคตอน

นักเขียนหลายคนยังไม่ทราบถึงกฎในการแบ่งข้อความออกเป็นคำด้วยช่องว่างและใส่ช่องว่างหลังแต่ละพยางค์หรือใช้คำทั้งหมดรวมกัน ผู้ผลิตผ้าห่มของภาพนี้ใส่ช่องว่างที่ไม่จำเป็นลงในชื่อเมืองว่า 'Bishikaike' (ซึ่งเป็นพินอินที่ถูกต้องสำหรับ 比什凯克, ' Bishkek ') ที่บรรทัดล่างสุด แต่เขียนข้อความภาษาอังกฤษในส่วนโค้งด้านบนโดยไม่มี เว้นวรรคเลย

แม้ว่าอักษรจีนจะแสดงพยางค์เดียวแต่ภาษาจีนกลางเป็นภาษาโพลีซิลลาบิก การเว้นวรรคในพินอินมักจะขึ้นอยู่กับคำไม่ใช่พยางค์เดียว อย่างไรก็ตามมักจะมีความคลุมเครือในการแบ่งคำ

กฎพื้นฐานของการสะกดการันต์อักษรจีน (汉语拼音正词法基本规则;漢語拼音正詞法基本規則; HànyǔPīnyīnZhèngcífǎJīběnGuīzé ) มีผลบังคับใช้ในปี 1988 โดยสำนักงานคณะกรรมการการศึกษาแห่งชาติ (国家教育委员会;國家教育委員會; GuójiāJiàoyùWěiyuánhuì ) และคณะกรรมการภาษาแห่งชาติ (国家语言文字工作委员会;國家語言文字工作委員會; GuójiāYǔyánWénzìGōngzuòWěiyuánhuì ) ^[41]กฎเหล่านี้กลายเป็นคำแนะนำของGuóbiāoในปี พ.ศ. 2539 ^{[41] [42]}และได้รับการปรับปรุงในปี พ.ศ. 2555 ^[43]

1. ทั่วไป
   1. ความหมายเดียว:คำที่มีความหมายเดียวซึ่งมักจะตั้งขึ้นจากอักขระสองตัว (บางครั้งก็ไม่ถึงสามตัว) เขียนด้วยกันและไม่ใช้ตัวพิมพ์ใหญ่: rén (人, person); péngyou (朋友, เพื่อน); qiǎokèlì (巧克力, ช็อคโกแลต)
   2. ความหมายรวม (2 หรือ 3 ตัวอักษร): คำเหมือนกันสำหรับคำที่รวมกันของสองคำเป็นหนึ่งความหมาย: hǎifēng (海风;海風, ลมทะเล); wèndá (问答;問答, คำถามและคำตอบ); quánguó (全国;全國, ทั่วประเทศ); chángyòngcí (常用词;常用詞คำทั่วไป)
   3. รวมความหมาย (4 หรือมากกว่าตัวอักษร):คำที่มีสี่หรือมากกว่าตัวอักษรที่มีความหมายอย่างใดอย่างหนึ่งจะแยกออกไปด้วยความหมายเดิมของพวกเขาถ้าเป็นไปได้: Wufeng gāngguǎn (无缝钢管;無縫鋼管ไร้รอยต่อท่อเหล็ก); huánjìngbǎohùguīhuà (环境保护规划;環境保護規劃, การวางแผนป้องกันสิ่งแวดล้อม); gāoměngsuānjiǎ (高锰酸钾;高錳酸鉀, ด่างทับทิม)
2. คำซ้ำ
   1. AA:อักขระที่ซ้ำกัน (AA) เขียนร่วมกัน: rénrén (人人, ทุกคน), kànkan (看看, เพื่อดู), niánnián (年年ทุกปี)
   2. ABAB:อักขระสองตัวที่ซ้ำกัน (ABAB) ถูกเขียนแยกจากกัน: yánjiūyánjiū (研究研究, เพื่อศึกษา, ค้นคว้า), xuěbáixuěbái (雪白雪白, ขาวราวกับหิมะ)
   3. AABB:อักขระในสคีมา AABB เขียนร่วมกัน: láiláiwǎngwǎng (来来往往;來來往往, มาแล้วไป), qiānqiānwànwàn (千千万万;千千萬萬, มากมาย)
3. คำนำหน้า (前附成分; qiánfùchéngfèn ) และคำต่อท้าย (后附成分;後附成分; hòufùchéngfèn ): คำที่มีคำนำหน้าเช่นfù (副, รอง), zǒng (总;總, หัวหน้า), fēi (非, non-), fǎn (反, anti-), chāo (超, ultra-), lǎo (老, old), ā (阿, ใช้ก่อนชื่อเพื่อบ่งบอกความคุ้นเคย), kě (可, -able), wú (无;無, -LESS) และbàn (半, กึ่ง) และคำต่อท้ายเช่นZi (子นามต่อท้าย) R (儿;兒ต่อท้ายจิ๋ว) tou (头;頭นามต่อท้าย), Xing (性, -ness, -ity), zhě (者, -er, -ist), yuán (员;員, คน), jiā (家, -er, -ist ), shǒu (手, คนที่เชี่ยวชาญในสาขา), huà (化, -ize) และผู้ชาย (们;們, เครื่องหมายพหูพจน์) เขียนด้วยกัน: fùbùzhǎng (副部长;副部長, รองรัฐมนตรี), chéngwùyuán (乘务员;乘務員, ตัวนำ), háizimen (孩子们;孩子們, เด็ก ๆ )
4. คำนามและชื่อ (名词;名詞; míngcí )
   1. คำพูดของตำแหน่งที่จะถูกแยกออก: Men Wai (门外;門外กลางแจ้ง) ลี้ฮี (河里;河裏ภายใต้แม่น้ำ), huǒchēshàngmian (火车上面;火車上面บนรถไฟ) ฮวงโหyǐnán (黄河以南;黃河以南ทางใต้ของแม่น้ำเหลือง)
      1. จะมีการยกเว้นคำที่เชื่อมต่อประเพณี: tiānshang (天上ในท้องฟ้าหรือ outerspace) dìxia (地下บนพื้นดิน) Kongzhong (空中ในอากาศ), hǎiwài (海外ต่างประเทศ)
   2. ชื่อสกุลจะแยกออกจากชื่อที่กำหนดแต่ละทุน: Lǐหัวหิน (李华;李華) Zhāngซาน (张三;張三) หากนามสกุลและ / หรือชื่อที่กำหนดประกอบด้วยสองพยางค์ควรเขียนเป็นหนึ่ง: ZhūgěKǒngmíng (诸葛孔明;諸葛孔明)
   3. ชื่อเรื่องตามชื่อจะถูกแยกออกและไม่ใช้ตัวพิมพ์ใหญ่: Wángbùzhǎng (王部长;王部長, รัฐมนตรีว่าการกระทรวง Wang), Lǐxiānsheng (李先生, Mr. Li), Tiánzhǔrèn (田主任, ผู้อำนวยการ Tian), Zhàotóngzhì (赵同志;趙同志สหาย Zhao)
   4. รูปแบบของการเรียกคนที่มีคำนำหน้าเช่นLǎo (老), Xiǎo (小), Dà (大) และĀ (阿) เป็นตัวพิมพ์ใหญ่: XiǎoLiú (小刘;小劉, [young] Ms./Mr. Liu) , ดาLǐ (大李[ดี; พี่] นายหลี่), ซาน (阿三อาซาน) Lǎo Qian (老钱;老錢[อาวุโส] นายQian ) Lǎo Wu (老吴;老吳, [ผู้อาวุโส] Mr. Wu)
      1. ข้อยกเว้น ได้แก่Kǒngzǐ (孔子, Confucius ), Bāogōng (包公, Judge Bao ), Xīshī (西施, Xishi ), Mèngchángjūn (孟尝君;孟嘗君, Lord Mengchang )
   5. ชื่อทางภูมิศาสตร์ของจีน: Beijing Shi (北京市เมืองปักกิ่ง ), เหอเป่ย์ Sheng (河北省จังหวัดเหอเป่ย์ ), ยาลูเจียง (鸭绿江;鴨綠江, แม่น้ำยาลู ) Tàiฉาน (泰山, ภูเขาไท่ ) Dongting Hú (洞庭湖, ทะเลสาบตงถิง ), QióngzhōuHǎixiá (琼州海峡;瓊州海峽, ช่องแคบ Qiongzhou )
      1. คำนำหน้าพยางค์เดียวและคำต่อท้ายจะถูกเขียนร่วมกับส่วนที่เกี่ยวข้องของพวกเขาDongsi Shítiáo (东四十条;東四十條, Dongsi 10 Alley)
      2. คำนามทางภูมิศาสตร์ทั่วไปที่กลายเป็นส่วนหนึ่งของคำนามที่เหมาะสมจะเขียนร่วมกัน: Hēilóngjiāng (黑龙江;黑龍江, Heilongjiang )
   6. ชื่อที่ไม่ใช่ภาษาจีนเขียนด้วย Hanyu Pinyin: ĀpèiĀwàngjìnměi (阿沛·阿旺晋美;阿沛·阿旺晉美, Ngapoi Ngawang Jigme ); Dongjing (东京;東京, โตเกียว )
5. คำกริยา (动词;動詞; dòngcí ): คำกริยาและคำต่อท้าย-zhe (着;著), -le (了) หรือ-guo ((过;過) เขียนเป็นหนึ่ง: kànzhe (看着;看著, เห็น) , jìnxíngguo (进行过;進行過, ได้รับการปรับใช้) Leตามที่ปรากฏในตอนท้ายของประโยคจะถูกแยกออกว่า: Huǒchēdào le (火车到了;火車到The รถไฟมาถึงแล้ว)
   1. คำกริยาและวัตถุของพวกเขาจะถูกแยกออก: กาญจน์ซิน (看信อ่านจดหมาย), จิยู (吃鱼;吃魚กินปลา), Kai wánxiào (开玩笑;開玩笑ที่จะล้อเล่น)
   2. ถ้าคำกริยาและส่วนเติมเต็มเป็นพยางค์เดียวคำกริยาเหล่านี้จะถูกเขียนร่วมกัน ถ้าไม่พวกเขาจะถูกแยกออกจากกัน: gǎohuài (搞坏; to , ทำให้แตก), dǎsǐ (打死, ตีให้ตาย), huàwéi (化为;化為, กลายเป็น), zhěnglǐhǎo (整理好, เพื่อจัดเรียง ออก), gǎixiěwéi (改写为;改寫為, เพื่อเขียนใหม่เป็น)
6. คำคุณศัพท์ (形容词;形容詞; xíngróngcí ): คำคุณศัพท์คำเดียวและการซ้ำซ้อนเขียนเป็นคำเดียว: mēngmēngliàng (矇矇亮, dim), liàngtángtáng (亮堂堂, ส่องแสง)
   1. ส่วนเติมเต็มของขนาดหรือองศาเช่นxiē (些), yīxiē (一些), diǎnr (点儿;點兒) และyīdiǎnr (一点儿;一點兒) จะเขียนแยกจากกัน: dàxiē (大些) ใหญ่กว่าเล็กน้อย) kuàiyīdiǎnr (快一点儿;快一點兒เร็วหน่อย)
7. สรรพนาม (代词;代詞; dàicí )
   1. คำสรรพนามส่วนบุคคลและคำสรรพนามคำถามแยกจากคำอื่น: WǒàiZhōngguó (我爱中国。 ;我愛中國。ฉันรักจีน); Shéishuō de? (谁说的？ ;誰說的？ใครเอ่ย ?)
   2. สรรพนามแสดงให้เห็นว่าzhè (这;這, นี้), nà (那, นั้น) และสรรพนามคำถามnǎ (哪ซึ่ง) แยกจากกัน: zhèrén (这人;這人, คนนี้), nàcìhuìyì (那次会议;那次會議, ที่ประชุม), nǎzhāngbàozhǐ (哪张报纸;哪張報紙, หนังสือพิมพ์ฉบับไหน )
      1. ข้อยกเว้น - ถ้าzhè , nàหรือnǎตามด้วยdiǎnr (点儿;點兒), bān (般), biān (边;邊), shí (时;時), huìr (会儿;會兒), lǐ (里;裏), ฉัน (么;麼) หรือลักษณนามทั่วไปge (个;個) เขียนติดกัน: nàlǐ (那里;那裏, มี), zhèbiān (这边;這邊, ตรงนี้), zhège (这个;這個นี้)
8. ตัวเลข (数词;數詞; shùcí ) และคำพูดของตัวชี้วัด (量词;量詞; liàngcí )
   1. ตัวเลขและคำต่างๆเช่นgè (各, each), měi (每, each), mǒu (某, any), běn (本, this), gāi (该;該, that), wǒ (我, my, our) และnǐ (你ของคุณ) จะถูกแยกออกมาจากคำพูดของตัวชี้วัดดังต่อไปนี้พวกเขาliǎnggèrén (两个人;兩個人คนสองคน) gèguó (各国;各國ทุกประเทศ), Mei nián (每年ทุกปี) mǒugōngchǎng (某工厂;某工廠, โรงงานบางแห่ง), wǒxiào (我校, โรงเรียนของเรา)
   2. ตัวเลขที่สูงถึง 100 เขียนเป็นคำเดี่ยว: sānshísān (三十三, สามสิบสาม) เหนือกว่านั้นหลักร้อยพัน ฯลฯ เขียนเป็นคำแยกกัน: jiǔyìqīwànèrqiānsānbǎiwǔshíliù (九亿七万二千三百五十六;九億七萬二千三百五十六, เก้าร้อยล้าน, เจ็ดหมื่นสองพันสามร้อยห้าสิบหก) ตัวเลขอารบิกจะถูกเก็บไว้เป็นตัวเลขอารบิก: 635 fēnjī ( 635 分机; 635 分機ส่วนขยาย 635)
   3. ตามการ汉语拼音正词法基本规则6.1.5.4 การdì (第) ที่ใช้ในเลขลำดับตามด้วยยัติภังค์: dì - Yi (第一แรก) dì - 356 (第356 , 356) ไม่ควรใช้ยัติภังค์หากคำที่dì (第) และตัวเลขปรากฏขึ้นไม่ได้หมายถึงเลขลำดับในบริบท ตัวอย่างเช่น: Dìwǔ (第五ซึ่งเป็นนามสกุลผสมภาษาจีน ) ^{[44] [45]}จือ (初) ที่ด้านหน้าของตัวเลข 1-10 ที่เขียนร่วมกับหมายเลข: chūshí (初十, วันที่สิบ)
   4. ตัวเลขที่แสดงเดือนและวันจะถูกยัติภังค์: wǔ-sì (五四, 4 พฤษภาคม ), yīèr-jiǔ (一二·九, 9 ธันวาคม )
   5. คำพูดของใกล้เคียงเช่นDuo (多) lái (来;來) และjǐ (几;幾) จะแยกออกจากตัวเลขและคำพูดของตัวชี้วัด: yībǎi Duo gè (一百多个;一百多個ประมาณร้อย); shíláiwàngè (十来万个;十來萬個ราวแสน); jǐ Jia rén (几家人;幾家人ไม่กี่ครอบครัว)
      1. Shíjǐ (十几;十幾, มากกว่าสิบคน) และjǐshí (几十;幾十, ten ) เขียนด้วยกัน: shíjǐgèrén (十几个人;十幾個人, มากกว่าสิบคน); jǐshí (几十根钢管;幾十根鋼管ท่อเหล็กหลายสิบท่อ)
   6. การประมาณด้วยตัวเลขหรือหน่วยที่อยู่ใกล้กันคือยัติภังค์: sān-wǔtiān (三五天, สามถึงห้าวัน), qiān-bǎicì (千百次, หลายพันครั้ง)
9. คำฟังก์ชันอื่น ๆ(虚词;虛詞; xūcí ) ถูกแยกออกจากคำอื่น
   1. คำวิเศษณ์ (副词;副詞; fùcí ): hěnhǎo (很好, ดีมาก), zuìkuài (最快, เร็วที่สุด), fēichángdà (非常大, ใหญ่มาก)
   2. คำบุพบท (介词;介詞; jiècí ): zàiqiánmiàn (在前面หน้า)
   3. คำสันธาน (连词;連詞; liáncí ): nǐhéwǒ (你和我คุณและ I / ฉัน), nǐlái Haishi bùlái? (你来还是不来？ ;你來還是不來？คุณมาหรือยัง?)
   4. "สารช่วยสร้าง" (结构助词;結構助詞; jiégòuzhùcí ) เช่นde (的 / 地 / 得), zhī (之) และsuǒ (所): mànmàn de zou (慢慢地走) ไปอย่างช้าๆ)
      1. คำพยางค์เดียวยังสามารถเขียนร่วมกับde (的 / 地 / 得): wǒ de shū / wǒdeshū (我的书;我的書, หนังสือของฉัน)
   5. คำกริยาช่วยท้ายประโยค: Nǐzhīdào ma? (你知道吗？ ;你知道嗎？ , รู้มั้ย?), Kuàiqù ba! (快去吧！ไปเร็ว!)
   6. อุทานและอุทาน: À! Zhn měi! (啊！ 真美！ ) โอ้สวยมาก!)
   7. คำเลียนเสียง : módāohuòhuò (磨刀霍霍, honing a knife), hōnglōngyīshēng (轰隆一声;轟隆一聲, rumbling)
10. การใช้อักษรตัวพิมพ์ใหญ่
    1. อักษรตัวแรกของคำแรกในประโยคเป็นตัวพิมพ์ใหญ่: Chūntiānlái le (春天来了。 ;春天來了。ฤดูใบไม้ผลิมาถึงแล้ว)
    2. อักษรตัวแรกของแต่ละบรรทัดในบทกวีเป็นตัวพิมพ์ใหญ่
    3. อักษรตัวแรกของคำนามที่เหมาะสมเป็นตัวพิมพ์ใหญ่: Běijīng (北京, ปักกิ่ง), GuójìShūdiàn (国际书店;國際書店, ร้านหนังสือนานาชาติ), GuójiāYǔyánWénzìGōngzuòWěiyuánhuì (国家语言文字工作委员会;國家語言文字Language Language ค่าคอมมิชชั่น)
       1. ในบางโอกาสคำนามที่ถูกต้องสามารถเขียนเป็นตัวพิมพ์ใหญ่ทั้งหมด : BĚIJĪNG , GUÓJÌSHŪDIÀN , GUÓJIĀYǓYÁNWÉNZÌGŌNGZUÒWĚIYUÁNHUÌ
    4. ถ้าคำนามที่ถูกต้องถูกเขียนร่วมกับคำนามทั่วไปเพื่อสร้างคำนามที่เหมาะสมคำนามนั้นจะเป็นตัวพิมพ์ใหญ่ ถ้าไม่ได้ก็ไม่ได้ทุน: Fójiào (佛教พุทธศาสนา) Tángcháo (唐朝, ราชวงศ์ถัง) jīngjù (京剧;京劇ปักกิ่งโอเปร่า) Chuanxiong (川芎, เสฉวน Lovage )
11. การเริ่มต้น
    1. คำเดี่ยวย่อโดยใช้อักษรตัวแรกของแต่ละอักขระของคำ: B eǐ j īng (北京, ปักกิ่ง) → BJ
    2. กลุ่มคำจะย่อโดยใช้อักษรตัวแรกของแต่ละคำในกลุ่ม: g uójiā b iāozhǔn (国家标准;國家標準, Guóbiāo standard) → GB
    3. ชื่อย่อสามารถระบุได้โดยใช้การหยุดแบบเต็ม: Beǐjīng → BJ , guójiābiāozhǔn → GB
    4. เมื่อย่อชื่อนามสกุลที่เขียนอย่างเต็มที่ (ตัวอักษรตัวแรกพิมพ์ใหญ่หรือตัวพิมพ์ใหญ่ทั้งหมด) แต่เพียงอักษรตัวแรกของตัวละครในชื่อที่กำหนดแต่ละคนจะดำเนินการกับมหัพภาคหลังจากแต่ละครั้งแรก: Lǐหัวหิน (李华;李華) → Lǐ H.หรือLǏ H. , ZhūgěKǒngmíng (诸葛孔明;諸葛孔明) → Zhūgě KMหรือZHŪGĚ KM
12. การตัดบรรทัด
    1. คำสามารถแบ่งตามอักขระเท่านั้น:
       guāngmíng (光明, สดใส) → guāng-
       míngไม่ใช่gu-
       āngmíng
    2. ไม่สามารถแยกชื่อย่อได้:
       Wáng JG (王建国;王建國) → Wáng
       J. G.ไม่ใช่Wáng J -
       G.
    3. Apostrophes จะถูกลบออกในสายการวางรูปภาพ:
       ซีอาน (西安, ซีอาน) → Xī-
       ไม่Xī-
       'เกิด
    4. เมื่อคำเดิมมียัติภังค์จะมีการเพิ่มยัติภังค์ที่จุดเริ่มต้นของบรรทัดใหม่:
       chēshuǐ-mǎlóng (车水马龙;車水馬龍, การจราจรหนาแน่น: "รถม้า, น้ำ, ม้า, มังกร") → chēshuǐ
       ---mǎlóng
13. ยัติภังค์ : นอกจากสถานการณ์ที่กล่าวมาข้างต้นแล้วยังมีสี่สถานการณ์ที่ใช้ยัติภังค์
    1. ประสานงานและคำประสมที่ไม่ต่อเนื่องโดยที่ทั้งสององค์ประกอบเชื่อมโยงกันหรือตรงข้ามกัน แต่ยังคงความหมายของแต่ละคนไว้: gōng-jiàn (弓箭, ธนูและลูกศร), kuài-màn (快慢, ความเร็ว: "เร็ว - ช้า"), shíqī-bā suì (十七八岁;十七八歲, 17–18 ปี), dǎ-mà (打骂;打罵, ทุบตีและดุ), Yīng -Hàn (英汉;英漢, อังกฤษ - จีน [พจนานุกรม]), Jīng-Jīn (京津, ปักกิ่ง - เทียนจิน), lù-hǎi-kōngjūn (陆海空军;陸海空軍, กองทัพ - กองทัพเรือ - กองทัพอากาศ)
    2. คำย่อ (略语;略語; lüèyǔ ): gōnggòngguānxì (公共关系;公共關係, ประชาสัมพันธ์) → gōng-guān (公关;公關, PR), chángtúdiànhuà (长途电话;長途電話, โทรทางไกล) → cháng -huà (长话;長話, LDC)
       มีข้อยกเว้นเกิดขึ้นเมื่อมีการกำหนดคำย่อเป็นคำในสิทธิของตัวเองเช่นเดียวกับในchūzhōng (初中) สำหรับchūjízhōngxué (初级中学;初級中學, มัธยมต้น) ตัวย่อของสารประกอบที่เหมาะสมชื่อ แต่ควรจะยัติภังค์: ปักกิ่งDàxué (北京大学;北京大學, มหาวิทยาลัยปักกิ่ง ) → bei ดา (北大, PKU)
    3. สำนวนสี่พยางค์ : fēngpíng-làngjìng (风平浪静;風平浪靜), สงบและเงียบ: "ลมสงบคลื่นลง"), huījīn-rútǔ (挥金如土;揮金如土, ใช้เงินเหมือนน้ำ: "โยนทองเหมือนดิน"), zhǐ- bǐ-mò-yàn (纸笔墨砚;紙筆墨硯, กระดาษแปรง - หมึก - หินหมึก [สี่คำประสาน]). ^[46]
       1. สำนวนอื่นแยกตามคำที่ประกอบเป็นสำนวน: bēihēiguō (背黑锅;背黑鍋, ทำเป็นแพะรับบาป: "หิ้วหม้อดำ"), zhǐxǔzhōuguānfànghuǒ, bùxǔbǎixìngdiǎndēng (只许州官放火， 不许百姓点灯;只許州官放火， 不許百姓點燈, เทพเจ้าอาจทำในสิ่งที่วัวไม่อาจทำ: "เฉพาะเจ้าพนักงานเท่านั้นที่ได้รับอนุญาตให้จุดไฟ; ไพร่ไม่ได้รับอนุญาตให้จุดตะเกียง")
14. เครื่องหมายวรรคตอน
    1. หยุดเต็มรูปแบบภาษาจีน (。) เปลี่ยนเป็นหยุดเต็มรูปแบบตะวันตก (.)
    2. ยัติภังค์คือยัติภังค์ครึ่งความกว้าง (-)
    3. จุดไข่ปลาสามารถเปลี่ยนได้จาก 6 จุด (...... ) เป็น 3 จุด (... )
    4. แจงนับเครื่องหมายจุลภาค (,) จะถูกเปลี่ยนเป็นเครื่องหมายจุลภาคปกติ (,)
    5. เครื่องหมายวรรคตอนอื่น ๆ ทั้งหมดเหมือนกับเครื่องหมายที่ใช้ในข้อความปกติ