ไวยากรณ์ทางกาล
ในไวยากรณ์ , เครียดเป็นหมวดหมู่ที่แสดงออกถึงการอ้างอิงเวลา [1] [2]กาลมักจะประจักษ์โดยใช้รูปแบบที่เฉพาะเจาะจงของคำกริยาโดยเฉพาะอย่างยิ่งในของพวกเขาผันรูปแบบ
กาลหลักที่พบในหลายภาษารวมถึงที่ผ่านมา , ปัจจุบันและอนาคต บางภาษามีเพียงสองกาลที่แตกต่างกันเช่นในอดีตและnonpastหรือในอนาคตและnonfuture นอกจากนี้ยังมีภาษา tenselessชอบมากที่สุดของภาษาจีนแม้ว่าพวกเขาจะสามารถมีอนาคตและความnonfutureระบบซึ่งเป็นเรื่องปกติของจีนทิเบตภาษา [3]ผลงานล่าสุดของ Bittner, [4] Tonnhauser [5]ได้อธิบายถึงวิธีต่างๆในการใช้ภาษาที่ไม่ตึงเครียดอย่างไรก็ตามทำเครื่องหมายเวลา ในทางกลับกันบางภาษามีความแตกต่างที่ตึงเครียดมากขึ้นเช่นระยะไกลเทียบกับอดีตที่ผ่านมาหรืออนาคตอันใกล้เทียบกับระยะไกล
กาลโดยทั่วไปแสดงเวลาเมื่อเทียบกับช่วงเวลาของการพูด อย่างไรก็ตามในบางบริบทความหมายของพวกเขาอาจสัมพันธ์กับประเด็นในอดีตหรืออนาคตซึ่งกำหนดไว้ในวาทกรรม (ขณะที่กำลังพูดถึง) สิ่งนี้เรียกว่าสัมพัทธ์ (ตรงข้ามกับกาลสัมบูรณ์ ) บางภาษามีรูปแบบคำกริยาหรือโครงสร้างที่แตกต่างกันซึ่งแสดงถึงกาลสัมพันธ์เช่นpluperfect ("past-in-the-past") และ " future-in-the-past "
การแสดงออกของกาลมักจะเชื่อมโยงอย่างใกล้ชิดกับการแสดงออกของประเภทของมุมมอง ; บางครั้งสิ่งที่เรียกตามประเพณีว่ากาล (ในภาษาเช่นละติน ) ในการวิเคราะห์สมัยใหม่อาจถือได้ว่าเป็นการผสมผสานระหว่างกาลกับแง่มุม คำกริยามักจะผันเข้ากับอารมณ์และเนื่องจากในหลาย ๆ กรณีทั้งสามประเภทจะไม่แสดงแยกกันบางภาษาอาจอธิบายในรูปแบบของระบบความตึงเครียด - แง่มุม - อารมณ์ (TAM) รวมกัน
นิรุกติศาสตร์
ภาษาอังกฤษคำนามเครียดมาจากภาษาฝรั่งเศสโบราณ นับ "เวลา" (สะกดอุณหภูมิในปัจจุบันฝรั่งเศสผ่าน archaization เจตนา) จากภาษาละติน Tempus "เวลา" [6]ไม่เกี่ยวข้องกับคำคุณศัพท์กาลซึ่งมาจากภาษาละตินเทนซัสที่กริยาแบบพาสซีฟที่สมบูรณ์แบบของtendere, "ยืด". [7]
การใช้คำศัพท์
ในทฤษฎีภาษาศาสตร์สมัยใหม่กาลถูกเข้าใจว่าเป็นหมวดหมู่ที่แสดงถึงการอ้างอิงเวลา( grammaticalizes ); คือสิ่งที่ใช้วิธีการทางไวยากรณ์กำหนดสถานะหรือการดำเนินการในเวลา [1] [2]อย่างไรก็ตามในคำอธิบายหลายภาษาโดยเฉพาะในไวยากรณ์แบบยุโรปคำว่า "tense" ถูกนำไปใช้กับรูปแบบคำกริยาหรือโครงสร้างที่ไม่ได้แสดงถึงตำแหน่งในเวลาเท่านั้น แต่ยังรวมถึงคุณสมบัติเพิ่มเติมของสถานะหรือการกระทำด้วย - โดยเฉพาะคุณสมบัติด้านลักษณะหรือกิริยา
หมวดหมู่ของแง่มุมเป็นการแสดงออกว่าสถานะหรือการกระทำเกี่ยวข้องกับเวลาอย่างไร - ไม่ว่าจะถูกมองว่าเป็นเหตุการณ์ที่สมบูรณ์สถานการณ์ต่อเนื่องหรือซ้ำ ๆ ฯลฯ หลายภาษาสร้างความแตกต่างระหว่างแง่มุมที่สมบูรณ์แบบ (แสดงถึงเหตุการณ์ที่สมบูรณ์) และแง่มุมที่ไม่สมบูรณ์ (แสดงถึงการดำเนินต่อไป หรือสถานการณ์ซ้ำ ๆ ); บางคนยังมีแง่มุมอื่น ๆ เช่นแง่มุมที่สมบูรณ์แบบซึ่งแสดงถึงสถานะหลังจากเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ การอ้างอิงเวลาด่วน "กาล" แบบดั้งเดิมบางส่วนร่วมกับข้อมูลเชิงแง่มุม ตัวอย่างเช่นในภาษาละตินและฝรั่งเศสความไม่สมบูรณ์หมายถึงเวลาที่ผ่านมาร่วมกับแง่มุมที่ไม่สมบูรณ์ในขณะที่รูปแบบคำกริยาอื่น ๆ (ภาษาละตินที่สมบูรณ์แบบและภาษาฝรั่งเศสแบบผสมหรือpassé simple ) ใช้สำหรับการอ้างอิงเวลาที่ผ่านมาด้วยแง่มุมที่สมบูรณ์แบบ
หมวดหมู่ของอารมณ์ใช้เพื่อแสดงกิริยาซึ่งรวมถึงคุณสมบัติต่างๆเช่นความไม่แน่นอนความชัดเจนและภาระผูกพัน อารมณ์ความรู้สึกที่พบโดยทั่วไปรวมถึงตัวบ่งชี้ , เสริมและเงื่อนไข อารมณ์สามารถเชื่อมโยงกับกาลแง่มุมหรือทั้งสองอย่างในรูปแบบคำกริยาโดยเฉพาะ ดังนั้นบางครั้งจึงมีการวิเคราะห์ภาษาบางภาษาว่ามีระบบตึงเครียด - แง่มุม - อารมณ์ (TAM) เดียวโดยไม่มีการสำแดงทั้งสามประเภทแยกจากกัน
คำว่ากาลโดยเฉพาะอย่างยิ่งในบริบทที่เป็นทางการน้อยกว่าบางครั้งใช้เพื่อแสดงถึงการรวมกันของความตึงเครียดที่เหมาะสมแง่มุมและอารมณ์ สำหรับภาษาอังกฤษมีรูปแบบคำกริยาและโครงสร้างหลายแบบซึ่งรวมการอ้างอิงเวลาเข้ากับลักษณะที่ต่อเนื่องและ / หรือสมบูรณ์แบบและมีอารมณ์บ่งบอกเสริมหรือมีเงื่อนไข โดยเฉพาะอย่างยิ่งในสื่อการสอนภาษาอังกฤษบางรูปแบบหรือทั้งหมดสามารถเรียกง่ายๆว่ากาล (ดูด้านล่าง )
รูปแบบของกาลโดยเฉพาะไม่จำเป็นต้องมีความหมายอ้างอิงเวลาพื้นฐานเสมอไปในทุกกรณี ตัวอย่างเช่นปัจจุบันประวัติศาสตร์คือการใช้กาลปัจจุบันเพื่ออ้างถึงเหตุการณ์ในอดีต ปรากฏการณ์ของกาลปลอมเป็นสิ่งที่พบได้บ่อยโดยใช้วิธีการทำเครื่องหมาย counterfactuality ในเงื่อนไขและความปรารถนา [8] [9]
กาลที่เป็นไปได้
ไม่ได้ทุกภาษามีเครียด: ภาษา tenselessได้แก่จีนและDyirbal [10]บางภาษามีทั้งสามกาลพื้นฐาน (คนที่ผ่านมา , ปัจจุบันและอนาคต ) ในขณะที่คนอื่น ๆ มีเพียงสอง: มีบางคนในอดีตและnonpastกาลหลังครอบคลุมทั้งในปัจจุบันและอนาคตครั้ง (ในภาษาอาหรับ , ญี่ปุ่นและ ในการวิเคราะห์บาง[ ซึ่ง? ] ภาษาอังกฤษ ) ในขณะที่คนอื่น ๆ เช่นกรีนแลนด์และชัวมีในอนาคตและnonfuture [11]บางภาษามีสี่กาลขึ้นไปทำให้มีความแตกต่างที่ละเอียดกว่าในอดีต (เช่นระยะไกลเทียบกับอดีตที่ผ่านมา) หรือในอนาคต (เช่นอนาคตอันใกล้และอนาคตอันไกลโพ้น) Kalaw Lagaw Yaภาษาที่ตึงเครียดทั้งหกของออสเตรเลียมีอดีตอันไกลโพ้นอดีตล่าสุดอดีตในปัจจุบันปัจจุบันอนาคตในปัจจุบัน / อนาคตอันใกล้และอนาคตอันไกลโพ้น ภาษา Amazonian Cubeo [12]มีอดีตกาลในอดีตซึ่งใช้สำหรับเหตุการณ์ที่รับรู้ว่าเป็นประวัติศาสตร์
กาลที่อ้างมาโดยเฉพาะเพื่อ "วันนี้" จะเรียกว่ากาล hodiernal ; สิ่งเหล่านี้อาจเป็นได้ทั้งในอดีตหรืออนาคต นอกเหนือจาก Kalaw Lagaw Ya แล้วภาษาอื่นที่มีช่วงเวลาดังกล่าวคือMweraซึ่งเป็นภาษา Bantuของแทนซาเนีย นอกจากนี้ยังมีข้อเสนอแนะว่าในภาษาฝรั่งเศสในศตวรรษที่ 17 นักแต่งเพลงประเภทพาสทำหน้าที่เป็นอดีตผู้กล้าหาญ [13]กาลที่ตรงกันข้ามกับ hodiernals โดยอ้างถึงอดีตก่อนวันนี้หรืออนาคตหลังจากวันนี้เรียกว่า pre-hodiernal และ post-hodiernal ตามลำดับ บางภาษายังมีความตึงเครียดในอนาคตซึ่งหมายถึงอนาคตโดยเฉพาะอย่างยิ่งในวันพรุ่งนี้ (พบในภาษาบันตูบางภาษา); หรือhesternal tenseอดีตกาลที่หมายถึงเมื่อวานนี้โดยเฉพาะ[14] (แม้ว่าบางครั้งจะใช้ชื่อนี้เพื่อหมายถึง pre-hodiernal [15] ) ความตึงเครียดสำหรับมะรืนนี้เรียกว่า post-crastinal และหนึ่งสำหรับก่อนวานนี้เรียกว่า pre-hesternal
อีกประการหนึ่งที่พบในบางภาษารวมถึงภาษาลูกันดาคือกาลที่คงอยู่ซึ่งใช้เพื่อระบุว่าสถานะหรือการกระทำที่ดำเนินอยู่ยังคงเป็นเช่นนั้น (หรือในแง่ลบก็ไม่เป็นเช่นนั้นอีกต่อไป) Luganda ยังมี tenses ที่มีความหมายว่า "จนถึงตอนนี้" และ "ยังไม่ได้"
บางภาษามีรูปแบบกาลพิเศษที่ใช้เพื่อแสดงความตึงเครียดที่สัมพันธ์กัน กาลที่อ้างถึงญาติที่ผ่านมาเวลาภายใต้การพิจารณาจะเรียกว่าหน้า ; สิ่งเหล่านี้รวมถึงความสมบูรณ์แบบ (สำหรับอดีตที่สัมพันธ์กับเวลาที่ผ่านมา) และอนาคตที่สมบูรณ์แบบ (สำหรับอดีตที่สัมพันธ์กับเวลาในอนาคต) ในทำนองเดียวกันหลังกาลหมายถึงอนาคตเมื่อเทียบกับช่วงเวลาภายใต้การพิจารณาเช่นเดียวกับภาษาอังกฤษ " ในอนาคต-in-the-ที่ผ่านมา " (เขาบอกว่า) เขาจะไป บางครั้งรูปแบบของกาลสัมพัทธ์ยังถูกวิเคราะห์ว่าเป็นการผสมผสานระหว่างกาลกับแง่มุม: ลักษณะที่สมบูรณ์แบบในกรณีด้านหน้าหรือแง่มุมที่คาดหวังในกรณีหลัง
บางภาษามีระบบกาลเวลา นี่คือรูปแบบของการทำเครื่องหมายชั่วคราวซึ่งกำหนดให้กาลสัมพันธ์กับจุดอ้างอิงหรือช่วงอ้างอิง ตัวอย่างเช่นในภาษา Burarraเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ในวันที่พูดจะถูกทำเครื่องหมายด้วยรูปแบบคำกริยาเช่นเดียวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในอดีตที่ผ่านมาในขณะที่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้ (เทียบกับช่วงเวลาของการพูด) จะมีเครื่องหมายเหมือนกัน รูปแบบเป็นเหตุการณ์ในปัจจุบัน สิ่งนี้สามารถคิดได้ว่าเป็นระบบที่เหตุการณ์ถูกทำเครื่องหมายไว้ก่อนหน้าหรือร่วมกันกับจุดอ้างอิงบนเส้นเวลา [16]
การทำเครื่องหมายตึงเครียด
สัณฐานของกาล
โดยปกติ Tense จะระบุโดยการใช้รูปแบบคำกริยาเฉพาะ - ไม่ว่าจะเป็นรูปแบบผันแปรของคำกริยาหลักหรือการสร้างคำหลายคำหรือทั้งสองอย่างรวมกัน โรคติดเชื้ออาจเกี่ยวข้องกับการใช้งานของaffixesเช่น-edจบที่เครื่องหมายอดีตกาลของกริยาปกติภาษาอังกฤษแต่ยังสามารถตกทอดต้นกำเนิดการปรับเปลี่ยนเช่นการเปลี่ยนเท่าที่พบในขณะที่คำกริยาที่แข็งแกร่งในภาษาอังกฤษและภาษาดั้งเดิมอื่น ๆ หรือซ้อน หลายคำก่อสร้างเครียดมักจะเกี่ยวข้องกับกริยาช่วยหรือclitics ตัวอย่างที่รวมทั้งสองประเภทของการทำเครื่องหมายกาล ได้แก่ French passécomposéซึ่งมีกริยาช่วยร่วมกับรูปผันกริยาในอดีตของกริยาหลัก และอดีตกาลของชาวไอริชโดยที่ proclitic do (ในรูปแบบพื้นผิวต่าง ๆ ) จะปรากฏร่วมกับรูปกริยาหลักในอดีตที่ติดหรือแก้ไข
ที่ได้รับการกล่าวถึงแล้วบ่งชี้เครียดมักจะถูกผูกไว้กับตัวชี้วัดของประเภทวาจาอื่น ๆ เช่นด้านอารมณ์ ผันรูปแบบของคำกริยาที่มักจะสะท้อนให้เห็นถึงข้อตกลงกับหมวดหมู่ที่เกี่ยวข้องกับเรื่องเช่นคน , จำนวนและเพศ ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้เสมอไปที่จะระบุองค์ประกอบที่ทำเครื่องหมายหมวดหมู่ใด ๆ เช่น tense แยกจากองค์ประกอบอื่น ๆ
ภาษาที่ไม่กี่ได้รับการแสดงเพื่อทำเครื่องหมายข้อมูลเครียด (เช่นเดียวกับมุมมองและอารมณ์) ในนาม นี้อาจจะเรียกได้ว่าน้อย TAM [17]
ภาษาที่ไม่มีไวยากรณ์เช่นภาษาจีนการอ้างอิงเวลาด่วนส่วนใหญ่ใช้คำศัพท์ - ผ่านคำวิเศษณ์วลีเวลาและอื่น ๆ (เช่นเดียวกับที่ทำในภาษาเกร็งเพื่อเสริมหรือเสริมเวลาข้อมูลลำเลียงโดยทางเลือกของความตึงเครียด.) ที่เป็นข้อมูลเวลาเป็นบางครั้งสื่อความหมายเป็นคุณสมบัติรองโดยเครื่องหมายของประเภทอื่น ๆ เช่นเดียวกับเครื่องหมายด้านจีน leและGuo , ซึ่งในกรณีส่วนใหญ่จะมีการดำเนินการในช่วงเวลาที่ผ่านมา อย่างไรก็ตามข้อมูลเวลาส่วนใหญ่จะถูกถ่ายทอดโดยปริยายตามบริบทดังนั้นจึงไม่จำเป็นเสมอไปเมื่อแปลจากภาษาที่ตึงเครียดเป็นภาษาที่ตึงเครียดให้พูดอย่างชัดเจนในภาษาเป้าหมายข้อมูลทั้งหมดที่ถ่ายทอดโดยกาลในแหล่งที่มา
ไวยากรณ์ของกาล
คุณสมบัติทางวากยสัมพันธ์ของกาลได้พบอย่างชัดเจนในการวิเคราะห์อย่างเป็นทางการว่าการทำเครื่องหมายกาลโต้ตอบกับลำดับคำอย่างไร บางภาษา (เช่นฝรั่งเศส) อนุญาตให้คำวิเศษณ์ (Adv) เข้ามาแทรกกลางระหว่างกริยาที่มีเครื่องหมายกาล (V) กับวัตถุโดยตรง (O) ในคำอื่น ๆ ที่พวกเขาอนุญาตให้ [Verb- Adverb -Object] การสั่งซื้อ ในทางตรงกันข้ามภาษาอื่น ๆ (เช่นภาษาอังกฤษ) ไม่อนุญาตให้กริยาวิเศษณ์เข้ามาแทรกกลางระหว่างคำกริยากับวัตถุโดยตรงและต้องการการเรียงลำดับ [Adverb- Verb -Object]
Tense ในไวยากรณ์แสดงโดยป้ายกำกับหมวดหมู่ T ซึ่งเป็นส่วนหัวของ TP (วลี tense)
ในภาษาโดยเฉพาะ
ละตินและกรีกโบราณ
ภาษาละตินมีคำอธิบายตามเนื้อผ้าว่ามีหกกาล (ภาษาละตินสำหรับ "กาล" คือtempus , พหูพจน์ชั่วคราว ):
- ปัจจุบัน (สรรเสริญ)
- ไม่สมบูรณ์ (praeteritum imperfectum)
- สมบูรณ์แบบ (praeteritum perfectum)
- อนาคต ( อนาคต)
- Pluperfect (บวก quam perfectum)
- อนาคตที่สมบูรณ์แบบ (Futurus ด้านหน้า)
ในจำนวนนี้ความไม่สมบูรณ์แบบและสมบูรณ์แบบถือได้ว่าเป็นตัวแทนของอดีตกาลรวมกับแง่มุมที่ไม่สมบูรณ์และสมบูรณ์แบบตามลำดับ (แบบแรกใช้สำหรับการกระทำหรือสถานะในอดีตที่เป็นนิสัยหรือต่อเนื่องและอย่างที่สองสำหรับการกระทำที่เสร็จสมบูรณ์) ความสมบูรณ์แบบและอนาคตที่สมบูรณ์แบบคือกาลสัมพัทธ์ซึ่งหมายถึงอดีตที่สัมพันธ์กับเวลาที่ผ่านมาหรือสัมพันธ์กับเวลาในอนาคต
คำกริยาภาษาละตินผันคำกริยาสำหรับกาล (และแง่มุม) ร่วมกับอารมณ์ (บ่งชี้เสริมและบางครั้งก็จำเป็น) และเสียง (ใช้งานหรือเฉยๆ) รูปแบบส่วนใหญ่เกิดจากการเบี่ยงเบนของคำกริยาโดยมีตอนจบที่ขึ้นอยู่กับบุคคลและจำนวนของเรื่องด้วย บางส่วนของรูปแบบเรื่อย ๆ มีการผลิตโดยใช้กริยาร่วมกับคอนจูเกตเสริมกริยา สำหรับรายละเอียดของรูปแบบให้ดูผันละติน
กาลของกรีกโบราณจะคล้ายกัน แต่มีความคมชัดที่สามทางด้านในอดีตที่: กาลกริยาในไวยากรณ์ที่สมบูรณ์แบบและไม่สมบูรณ์ นักทำนายคือ "อดีตที่เรียบง่าย" ในขณะที่ความไม่สมบูรณ์หมายถึงการกระทำที่ไม่สมบูรณ์ในอดีตและความสมบูรณ์แบบนั้นใช้สำหรับเหตุการณ์ในอดีตที่มีความเกี่ยวข้องกับปัจจุบัน
การศึกษาภาษาสมัยใหม่ได้รับอิทธิพลอย่างมากจากไวยากรณ์ของภาษาคลาสสิกเนื่องจากนักไวยากรณ์ในยุคแรกมักเป็นพระภิกษุไม่มีจุดอ้างอิงอื่นที่จะอธิบายภาษาของตน คำศัพท์ภาษาละตินมักใช้เพื่ออธิบายภาษาสมัยใหม่บางครั้งอาจมีการเปลี่ยนแปลงความหมายเช่นเดียวกับการประยุกต์ใช้รูปแบบ "สมบูรณ์แบบ" ในภาษาอังกฤษที่ไม่จำเป็นต้องมีความหมายสมบูรณ์แบบหรือคำว่าImperfektและPerfektในรูปแบบอดีตกาลของเยอรมันซึ่งส่วนใหญ่ ขาดความสัมพันธ์ใด ๆ กับแง่มุมที่กล่าวโดยนัยของข้อกำหนดเหล่านั้น
ภาษาอังกฤษ
ภาษาอังกฤษมีเพียงสองก้านกาลที่: ปัจจุบัน (หรือไม่ใช่ที่ผ่านมา ) ในขณะที่เขาไปและที่ผ่านมา (หรืออดีตกาล ) ในขณะที่เขาไป [18]สิ่งที่ไม่ใช่อดีตมักจะอ้างอิงถึงปัจจุบัน แต่บางครั้งก็อ้างอิงถึงอนาคต (เช่นเดียวกับในรถบัสจะออกเดินทางในวันพรุ่งนี้ ) ในการใช้งานพิเศษเช่นปัจจุบันในประวัติศาสตร์ก็สามารถพูดถึงอดีตได้เช่นกัน กาลทางสัณฐานวิทยาเหล่านี้มีเครื่องหมายคำต่อท้าย ( walk (s) ~ walking ) หรือablaut ( sing (s) ~ sang )
ในบางบริบทโดยเฉพาะอย่างยิ่งในการสอนภาษาอังกฤษการผสมผสานระหว่างความตึงเครียดต่างๆจะถูกเรียกอย่างหลวม ๆ ว่ากาล [19]ในทำนองเดียวกันคำว่า "อนาคตกาล" บางครั้งก็ใช้กับกรณีที่ใช้วิธีการต่างๆเช่นพินัยกรรมเพื่อพูดถึงประเด็นในอนาคต
ภาษาอินโด - ยูโรเปียนอื่น ๆ
คำกริยาโปรโตยุโรปมีปัจจุบันที่สมบูรณ์แบบ ( stative ) ที่ไม่สมบูรณ์และรูปแบบกาลกริยาในไวยากรณ์ - เหล่านี้ถือได้ว่าเป็นตัวแทนของทั้งสองกาล (ปัจจุบันและที่ผ่านมา) ด้วยการที่แตกต่างกันด้าน ภาษาส่วนใหญ่ในตระกูลอินโด - ยูโรเปียนได้พัฒนาระบบโดยมีกาลสัณฐานสองแบบ (ปัจจุบันหรือ "ไม่ใช่อดีต" และในอดีต) หรือมีสามแบบ (ปัจจุบันอดีตและอนาคต) กาลมักเป็นส่วนหนึ่งของระบบการผันอารมณ์ตึงเครียด - แง่มุม กาลเพิ่มเติมการผสมผสานความตึงเครียดและอื่น ๆ สามารถจัดเตรียมได้โดยการสร้างแบบผสมที่มีคำกริยาช่วย
ภาษาดั้งเดิม (ซึ่งรวมถึงภาษาอังกฤษ) มีในปัจจุบัน (ไม่ใช่ที่ผ่านมา) และที่ผ่านมากาลรูปสัณฐานกับอนาคตและรูปแบบอื่น ๆ เพิ่มเติมทำให้ใช้แนะแนว ในภาษาเยอรมันมาตรฐานสารประกอบในอดีต( Perfekt )ได้เข้ามาแทนที่อดีตทางสัณฐานวิทยาที่เรียบง่ายในบริบทส่วนใหญ่
ภาษาโรแมนติก (ลูกหลานของละติน) มีกาลอดีตปัจจุบันและอนาคตก้านมีความแตกต่าง aspectual เพิ่มเติมในอดีตที่ผ่านมา ฝรั่งเศสเป็นตัวอย่างของภาษาที่หนึ่งในขณะที่เยอรมัน, ง่ายที่ผ่านมาเพอร์เฟก้าน( กุญแจง่าย )ได้ให้ส่วนใหญ่วิธีการรูปแบบสารประกอบ( กุญแจcomposé )
ภาษาไอริชซึ่งเป็นภาษาเซลติกมีกาลในอดีตปัจจุบันและอนาคต (ดูการผันคำกริยาของชาวไอริช ) ความแตกต่างในอดีตมีลักษณะที่สมบูรณ์แบบและไม่สมบูรณ์และคำกริยาบางคำยังคงมีความแตกต่างเช่นนี้ในปัจจุบัน ชาวไอริชคลาสสิกมีความแตกต่างในลักษณะสามทางของความเรียบง่าย - สมบูรณ์แบบ - ไม่สมบูรณ์ในกาลในอดีตและปัจจุบัน
ภาษาเปอร์เซียซึ่งเป็นภาษาอินโด - อิหร่านมีรูปแบบที่ผ่านมาและไม่ใช่ในอดีตโดยมีความแตกต่างในแง่มุมเพิ่มเติม อนาคตสามารถแสดงออกได้โดยใช้ตัวช่วย แต่แทบจะไม่เคยปรากฏในบริบทที่ไม่เป็นทางการ
Hindustani ( ภาษาฮินดีและอูรดู ) ซึ่งเป็นภาษาอินโด - อารยันมีรูปแบบในอดีตและอนาคตที่บ่งบอกถึงความสมบูรณ์แบบในขณะที่การผันคำกริยาในอดีตที่ไม่สมบูรณ์และบ่งบอกถึงปัจจุบันมีอยู่สำหรับคำกริยาhonā (to be) เท่านั้น อนาคตที่บ่งชี้ถูกสร้างขึ้นโดยใช้การผันคำกริยาเสริมในอนาคต (ซึ่งเคยเป็นการผันปัจจุบันที่บ่งบอกในรูปแบบเก่าของภาษาฮินด์ - อูรดู) โดยการเพิ่มคำต่อท้ายอนาคตในอนาคต - gāที่ปฏิเสธเพศและจำนวนของคำนามที่สรรพนามอ้างถึง . การผันคำกริยาของอดีตที่สมบูรณ์แบบที่บ่งบอกและอดีตที่ไม่สมบูรณ์ที่บ่งบอกได้นั้นมาจากผู้มีส่วนร่วม (เช่นเดียวกับการสร้างอดีตกาลในภาษาสลาฟ ) และด้วยเหตุนี้พวกเขาจึงเห็นด้วยกับจำนวนไวยากรณ์และเพศของคำนามที่สรรพนามอ้างถึงไม่ใช่คำสรรพนาม . อดีตที่สมบูรณ์แบบจะเพิ่มเป็นสองเท่าในฐานะกริยาช่วยด้านที่สมบูรณ์แบบและการผันคำกริยาในอดีตที่ไม่สมบูรณ์ทำหน้าที่เป็นโคปูลาเพื่อทำเครื่องหมายอดีตที่ไม่สมบูรณ์เมื่อใช้กับส่วนร่วมด้าน ภาษาฮินดี - อูรดูมีระบบอารมณ์ตึงเครียดที่เปิดเผยชัดเจน รูปแบบคำกริยาภาษาฮินดี - อูรดูPeriphrastic (รูปแบบคำกริยาแสดงลักษณะ) ประกอบด้วยสององค์ประกอบองค์ประกอบแรกของสององค์ประกอบนี้คือเครื่องหมายแสดงลักษณะและองค์ประกอบที่สอง (โคปูลา) เป็นเครื่องหมายอารมณ์ร่วม ภาษาฮินดีภาษาอูรดูมี 3 ด้านไวยากรณ์นิสัย , เพอร์เฟและก้าวหน้า ; 5 และอารมณ์ความรู้สึกของไวยากรณ์Indicative , สันนิษฐาน , เสริม , Contrafactualและความจำเป็น [20] (Seeː คำกริยาภาษาฮินดี )
ในภาษาสลาฟกริยามีพื้นฐานที่สมบูรณ์แบบหรือ imperfective ในภาษารัสเซียและภาษาอื่น ๆ ในกลุ่มนี้คำกริยาที่สมบูรณ์แบบมีกาลในอดีตและอนาคตในขณะที่คำกริยาที่ไม่สมบูรณ์มีอดีตปัจจุบันและอนาคตอนาคตที่ไม่สมบูรณ์เป็นคำประสมในกรณีส่วนใหญ่ กาลอนาคตของกริยาที่สมบูรณ์ถูกสร้างขึ้นในลักษณะเดียวกับกาลปัจจุบันของกริยาที่ไม่สมบูรณ์ อย่างไรก็ตามในภาษาสลาฟใต้อาจมีรูปแบบที่หลากหลายกว่าเช่นภาษาบัลแกเรียมีปัจจุบันอดีต (ทั้ง "ไม่สมบูรณ์" และ "ตัวอักษร") และกาลอนาคตสำหรับทั้งกริยาที่สมบูรณ์แบบและคำกริยาที่ไม่สมบูรณ์เช่นเดียวกับที่สมบูรณ์แบบแบบฟอร์มที่ทำด้วยตัวช่วย (ดูคำกริยาภาษาบัลแกเรีย )
ภาษาอื่น ๆ
ฟินแลนด์และฮังการีซึ่งเป็นสมาชิกของตระกูลภาษาอูราลิกทั้งสองมีสัณฐานวิทยาปัจจุบัน (ไม่ใช่อดีต) และกาลในอดีต กริยาฮังการี แวน ( "จะ") นอกจากนี้ยังมีรูปแบบในอนาคต
คำกริยาภาษาตุรกีผันสำหรับอดีตปัจจุบันและอนาคตด้วยแง่มุมและอารมณ์ที่หลากหลาย
คำกริยาภาษาอาหรับมีอดีตและไม่ผ่านมา อนาคตสามารถระบุได้ด้วยคำนำหน้า
คำกริยาภาษาเกาหลีมีรูปแบบที่ติดกันหลายรูปแบบซึ่งสามารถอธิบายได้ว่าเป็นตัวแทนของกาลปัจจุบันอดีตและอนาคตแม้ว่าจะสามารถพิจารณาเป็นแง่มุมได้ ในทำนองเดียวกันคำกริยาภาษาญี่ปุ่นถูกอธิบายว่ามีกาลปัจจุบันและอดีตแม้ว่าอาจวิเคราะห์เป็นแง่มุมได้ ภาษาจีนและภาษาเอเชียตะวันออกอื่น ๆ โดยทั่วไปไม่มีการผันแปรและถือว่าเป็นภาษาที่ไม่ตึงเครียดแม้ว่าภาษาเหล่านี้อาจมีเครื่องหมายแสดงข้อมูลบางประการเกี่ยวกับการอ้างอิงเวลา
สำหรับตัวอย่างของภาษาที่มีกาลต่างๆมากขึ้นโปรดดูหัวข้อเกี่ยวกับกาลที่เป็นไปได้ด้านบน ข้อมูลที่ครบถ้วนยิ่งขึ้นเกี่ยวกับรูปแบบของกาลและการใช้ภาษาเฉพาะสามารถพบได้ในบทความเกี่ยวกับภาษาเหล่านั้นและไวยากรณ์ของภาษาเหล่านั้น
ภาษาออสโตรนีเซียน
Rapa
Rapaเป็นภาษาฝรั่งเศสโปลีนีเซียของเกาะของRapa เผอิญ [21]คำกริยาใน Old Rapa พื้นเมืองเกิดขึ้นพร้อมกับเครื่องหมายที่เรียกว่า TAM ซึ่งย่อมาจาก tense ลักษณะหรืออารมณ์ซึ่งสามารถตามด้วยอนุภาคทิศทางหรืออนุภาคหลอก ในบรรดาเครื่องหมายมีเครื่องหมายกาลสามตัวที่เรียกว่า: ไม่สมบูรณ์แบบก้าวหน้าและสมบูรณ์แบบ ซึ่งหมายความว่าก่อนปัจจุบันและหลัง [21]อย่างไรก็ตามเครื่องหมาย TAM เฉพาะและประเภทของอนุภาคหลอกหรือทิศทางที่ตามมากำหนดและแสดงความหมายประเภทต่างๆในแง่ของกาล
ไม่สมบูรณ์:หมายถึงการกระทำที่ยังไม่เกิดขึ้น แต่จะเกิดขึ้นและแสดงออกโดย TAM e [21]
ตัวอย่าง:
| e naku mai te 'āikete anana'i IPFV มาครู DIR INDEF พรุ่งนี้ 'ครูจะมาพรุ่งนี้' |
| e māneatōpē'ā ra IPFV สาวสวย DEF DEIC 'ผู้หญิงคนนั้นสวย' |
[21]
ก้าวหน้า:นอกจากนี้ยังแสดงโดย TAM จดหมายและหมายถึงการกระทำที่กำลังเกิดขึ้นเมื่อใช้กับ deictic naและการกระทำหมายถึงว่าเป็นพยานเพียง แต่ยังคงอยู่ในปัจจุบันที่เกิดขึ้นเมื่อใช้กับ deictic RA [21]
ตัวอย่าง:
| e 'āikete na' ōna i te tamariki IPFV เรียนรู้ DEIC 3S ACC INDEFchild / children 'เขากำลังสอนเด็ก ๆ อยู่' |
| e kai na ou i kota'i kororio eika IPFV กินปลาขนาดเล็ก DEIC 1S ACC หนึ่งตัว 'ฉันกินปลาตัวเล็ก ๆ ' |
| e tunu na ou i te mīkaka tonga te pōpongi IPFV ปรุง DEIC 1S ACC INDEFtaro ทุกเช้า INDEF 'ฉันทำเผือกทุกเช้า' |
| e kaikai ra te kurī i te moa IPFV กินอย่างต่อเนื่อง DEIC INDEFdog ACC INDEFchicken 'สุนัขกำลังกินไก่' |
| e mate atu ra 'ōna IPFV ตาย DIR DEIC 3S 'เธอเพิ่งตาย' |
[21]
Perfective:หมายถึงการกระทำที่เกิดขึ้นแล้วหรือเสร็จสิ้นแล้วและถูกทำเครื่องหมายโดย TAM ka [21]
ตัวอย่าง:
| ka ngurunguru te kurī PFV คำราม INDEFdog 'สุนัขคำราม' |
| ka tākavetō tangata i te มะม่วง PFV ฆ่า DEF man ACC INDEFshark 'ชายคนนั้นฆ่าฉลาม' |
| ka tunu na ou i te mīkaka tonga te pōpongi PFV ปรุง DEIC 1S ACC INDEF ทาโร่ทุกเช้า INDEF 'ฉันเคยทำเผือกทุกเช้า' |
[21]
ใน Old Rapa ยังมีเครื่องหมายกาลประเภทอื่น ๆ ที่เรียกว่า Past, Imperative และ Subjunctive
ที่ผ่านมา
TAM ฉันทำเครื่องหมายการกระทำที่ผ่านมา ไม่ค่อยใช้เป็นเมทริกซ์ TAM และพบบ่อยกว่าในประโยคฝังตัวในอดีต[21]
| ฉัน komo mātou PST sleep 1PlExcl 'พวกเรานอนแล้ว.' |
| e a'a koe i 'aka-ineine IPFV สิ่งที่ 2S PST CAUS พร้อม 'คุณเตรียมอะไร?' |
จำเป็น
ความจำเป็นถูกทำเครื่องหมายไว้ใน Old Rapa โดย TAM a บุคคลที่สองเป็นเรื่องโดยนัยโดยคำสั่งโดยตรงของความจำเป็น [21]
| นาคุไม IMP มา DIR 'มานี่สิ.' |
| kai tā-koe eika IMP กินปลา INDEF.PossA-2S 'กินปลาของคุณ' |
สำหรับรูปแบบที่สุภาพมากกว่าคำสั่งที่ตรงไปตรงมาจำเป็น TAM a ใช้กับ adverbial kānei Kāneiถูกนำมาใช้ในโครงสร้างที่จำเป็นเท่านั้นและได้รับการแปลโดยภาษาฝรั่งเศสว่า "please"
| a rave mai kāneitō mea IMP ใช้สิ่ง DIR PREC DEF 'โปรดรับสิ่งนี้' |
| omono kānei koe tō ka'u ra เครื่องแต่งกาย IMP PREC 2S DEF เสื้อผ้า DEIC 'โปรดแต่งกายด้วยชุดเหล่านั้น' |
นอกจากนี้ยังใช้ในรูปแบบที่ไม่มีตัวตนมากขึ้น ตัวอย่างเช่นคุณจะพูดกับเพื่อนบ้านที่น่ารำคาญอย่างไร
| naku kānei IMP ไป PREC 'กรุณาออกไปเดี๋ยวนี้!' |
เสริม
คำเสริมใน Old Rapa มีเครื่องหมาย kia และยังสามารถใช้ในการแสดงความปรารถนา[21]
| kia naku ou i te 'are e kaikai ou SBJV มา 1S PREP INDEFhouse IPFV กินต่อเนื่อง 1S 'เมื่อฉันไปที่บ้านฉันจะกิน' |
| kia rekareka kōrua SBJV สุข 2Du 'ขอให้คุณสองคนมีความสุข' |
Tokelau
ภาษา Tokelauanเป็นภาษา tenseless ภาษาใช้คำเดียวกันทั้งสามกาล; วลี E liliu mai au i te Aho Tōnaiแปลตามตัวอักษรว่า Come back / me / ในวันเสาร์ แต่คำแปลกลายเป็น 'ฉันจะกลับมาในวันเสาร์' [22]
Wuvulu-Aua
Wuvulu-Auaไม่มีความตึงเครียดอย่างชัดเจน แต่สื่อถึงความตึงเครียดโดยใช้อารมณ์เครื่องหมายแสดงลักษณะและวลีเวลา ผู้พูด Wuvulu ใช้อารมณ์เหมือนจริงในการถ่ายทอดอดีตกาลเนื่องจากผู้พูดสามารถมั่นใจได้เกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น [23]ในบางกรณีอารมณ์แบบเรียลลิสถูกใช้เพื่อสื่อถึงความตึงเครียดในปัจจุบันซึ่งมักจะบ่งบอกถึงสถานะของการเป็นอยู่ ผู้พูด Wuvulu ใช้อารมณ์แบบไอเรียลลิสเพื่อถ่ายทอดความตึงเครียดในอนาคต [24]
Tense ใน Wuvulu-Aua อาจบอกเป็นนัยโดยใช้คำวิเศษณ์เวลาและเครื่องหมายแสดงลักษณะ Wuvulu มีเครื่องหมายคำพูดสามแบบเพื่อระบุลำดับเหตุการณ์ ถือกำเนิดคำวิเศษณ์loʔo 'ครั้งแรก' บ่งชี้ว่าคำกริยาที่เกิดขึ้นก่อนที่อื่น ๆ postverbal หน่วยliaiและLiniaเป็นตามลำดับต่อท้ายกรรมและสกรรมกริยาแสดงให้เห็นการกระทำซ้ำแล้วซ้ำอีก postverbal morpheme liและliriaเป็นคำต่อท้ายอกรรมกริยาและสกรรมกริยาที่บ่งบอกถึงการกระทำที่เสร็จสมบูรณ์ [25]
มอร์ล็อกเซ
Mortlockeseใช้เครื่องหมายกาลเช่นmiiและเพื่อแสดงถึงสภาวะตึงเครียดในปัจจุบันของวัตถุaaเพื่อแสดงถึงสภาวะตึงเครียดในปัจจุบันที่วัตถุได้เปลี่ยนไปจากสถานะในอดีตที่แตกต่างกันkɞเพื่ออธิบายบางสิ่งที่ได้เสร็จสิ้นไปแล้วpɞและlɛเพื่อแสดงถึงอนาคตกาล, PAPเพื่อแสดงถึงการกระทำที่เป็นไปได้หรือรัฐในอนาคตอันตึงเครียดและแสน / MWOหาสิ่งที่ยังไม่เกิดขึ้น แต่ละเครื่องหมายเหล่านี้ถูกนำมาใช้ร่วมกับ proclitics เรื่องยกเว้นเครื่องหมายAAและMii นอกจากนี้เครื่องหมายmiiยังสามารถใช้กับอกรรมกริยาประเภทใดก็ได้ [26]
ดูสิ่งนี้ด้วย
- ลำดับของกาล
- ความตึงเครียดเชิงพื้นที่
อ้างอิง
- ^ a b Fabricius-Hansen, "Tense" ในสารานุกรมภาษาและภาษาศาสตร์ , 2nd ed., 2006
- ^ a b Bernard Comrie, Aspect, 1976: 6: "the semantic concept of time reference (absolute or relative), ... may be grammatical in a language, กล่าวคือภาษาอาจมีหมวดไวยากรณ์ที่แสดงการอ้างอิงเวลาซึ่ง ในกรณีที่เราพูดว่าภาษานั้นมีกาลบางภาษาไม่มีกาลเช่นไม่มีการอ้างอิงเวลาตามหลักไวยากรณ์แม้ว่าภาษาทั้งหมดอาจใช้ศัพท์เฉพาะในการอ้างอิงเวลากล่าวคือมีกริยาวิเศษณ์ชั่วคราวที่ระบุสถานการณ์ได้ทันเวลา "
- ^ นิคหวาง "ในประโยคตึงเครียดในภาษาจีนกลาง" "การดำเนินการของวันที่ 27 ประชุมอเมริกาเหนือจีนภาษาศาสตร์", Los Angeles, 2015
- ^ มาเรีย Bittner 2014 _Temporality_ ไวลีย์
- ^ จูดิ ธ Judith Tonnhauser . 2558 https://www.annualreviews.org/doi/full/10.1146/annurev-linguist-030514-124923
- ^ Tempus Charlton T. Lewis และ Charles Short ละตินพจนานุกรมในโครงการเซอุส
- ^ ฮาร์เปอร์ดักลาส "ตึง" . ออนไลน์นิรุกติศาสตร์พจนานุกรม
- ^ เอียตริดูซาบีน (2000) "ส่วนผสมไวยากรณ์ counterfactuality" (PDF) ภาษาศาสตร์สอบถาม 31 (2): 231–270. ดอย : 10.1162 / 002438900554352 . S2CID 57570935
- ^ ฟอนฟินเทลไค; Iatridou, Sabine (2020). Prolegomena ทฤษฎีของ X-Marking ต้นฉบับ .
- ^ Comrie 1985 , PP. 50-53
- ^ มาเรีย Bittner 2015 _Temporality_
- ^ แนนซี่แอลมอร์ส, ไมเคิลบีแมกซ์เวล Cubeo ไวยากรณ์ฤดูร้อนสถาบันภาษาศาสตร์ 1999 พี 45.
- ^ โจนบายบี, เวีย Perkins, วิลเลียม Pagliuca,วิวัฒนาการของไวยากรณ์: Tense, มุมมองและกิริยาในภาษาของโลก , ข่าวจากมหาวิทยาลัยชิคาโก 1994 พี 101.
- ^ แดเนียลตำแย Fyem ภาษาทางตอนเหนือของประเทศไนจีเรีย , LINCOM Europa 1998
- ^ เอิร์ลดับบลิว Stevick,การปรับตัวและการเขียนบทเรียนภาษาสหรัฐให้บริการต่างประเทศสถาบัน 1971 พี 302.
- ^ รีเบคก้ากรีน 2530. ไวยากรณ์แบบร่างของ Burarra. วิทยานิพนธ์เกียรตินิยม Australian National University, Canberra
- ^ ราเชล Nordlinger และลูอิซ่าแซดเลอร์ "Tense เป็นหมวดหมู่ที่กำหนด" ที่จัดเก็บ 2012-08-16 ที่เครื่อง Wayback ,การประชุมวิชาการ LFG00ลี 2000
- ^ ฮัดเดิลและ Pullum 2002พี 51.
- ^ ดูเช่น Tony Penston, A Concise Grammar for English Language Teachers , TP Publications, 2005, p. 17.
- ^ แวนมะกอกเฮอร์แมน (2518). "ASPECT เครียดอารมณ์และในภาษาฮินดีกริยา" วารสารอินโด - อิหร่าน . 16 (4): 284–301 ISSN 0019-7246
- ^ a b c d e f g h i j k Walworth, Mary E. ภาษาของ Rapa Iti: คำอธิบายของภาษาที่เปลี่ยนแปลง Diss. U of Hawaii at Manoa, 2015. Honolulu: U of Hawaii at Manoa, 2015. พิมพ์.
- ^ เอกภาพ Gana โตเกเลา ฉบับที่ 1 กระทรวงกิจการเกาะแปซิฟิก 2017 เว็บ. [1]
- ^ ฮัฟฟอร์ดเจมส์ A (2014). Wuvulu ไวยากรณ์และคำศัพท์ (PDF) น. 89 . สืบค้นเมื่อ6 มีนาคม 2560 .
- ^ ฮัฟฟอร์ดเจมส์ A (2014). Wuvulu ไวยากรณ์และคำศัพท์ (PDF) น. 90 . สืบค้นเมื่อ6 มีนาคม 2560 .
- ^ ฮัฟฟอร์ดเจมส์ A (2014). Wuvulu ไวยากรณ์และคำศัพท์ (PDF) น. 91 . สืบค้นเมื่อ6 มีนาคม 2560 .
- ^ Odango, Emerson Lopez (พ.ค. 2015). Afféú Fangani 'ร่วมกัน': การ Morphophonemic วิเคราะห์เป็นเจ้าของคำต่อท้ายกระบวนทัศน์และ A วาทกรรมตามชาติพันธุ์ของเซสชันการสอบถามในภาคิน Lukunosh Mortlockese (PDF) มหาวิทยาลัยฮาวายที่วิทยานิพนธ์ Manoa
บรรณานุกรม
- Bybee, Joan L. , Revere Perkins และ William Pagliuca (2019) The Evolution of Grammar: Tense, Aspect, and Modality in the Languages of the World . สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยชิคาโก
- คอมรีเบอร์นาร์ด (2528) เครียด . สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเคมบริดจ์ ISBN 0-521-28138-5.
- ฮัดเดิลสตัน, ร็อดนีย์; Pullum, Geoffrey K. (15 เมษายน 2545). เคมบริดจ์ไวยากรณ์ของภาษาอังกฤษ Cambridge: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเคมบริดจ์ ISBN 978-0-521-43146-0. สืบค้นเมื่อ10 กุมภาพันธ์ 2558 . สรุปการจัดวาง (PDF) (10 กุมภาพันธ์ 2558).
- Guillaume, Gustave (1929) Temps et verbe . ปารีส: แชมป์
- Hopper, Paul J. , ed. (1982) Tense – Aspect: ระหว่างความหมายและ Pragmatics . อัมสเตอร์ดัม: เบนจามินส์
- Huang, ZJ (2015). เรื่องวากยสัมพันธ์ในภาษาจีนกลาง ในการดำเนินการของการประชุมภาษาศาสตร์ภาษาจีนอเมริกาเหนือครั้งที่ 27, ed. Hongyin Tao et al. เล่ม 2 406–423 ลอสแองเจลิส: ยูซีแอลเอ
- "กาลกริยา" . Oxford Living Dictionaries . Oxford University Press สืบค้นเมื่อ2017-01-25 .
- Smith, Carlota (1997). พารามิเตอร์ของมุมมอง Dordrecht: Kluwer
- Tedeschi, Philip และ Anne Zaenen, eds. (1981) ความตึงเครียดและมุมมอง . (ไวยากรณ์และความหมาย 14). นิวยอร์ก: สำนักพิมพ์วิชาการ.
ลิงก์ภายนอก
- การรวมกันของ Tense, Aspect และ Mood ในภาษากรีก
- สินค้าคงคลังคุณสมบัติทางไวยากรณ์